У Мінскім раёне запланавана забудова Каладзішчанскага палігона, які Указам Прэзідэнта краіны перадаецца гораду.
Адміністрацыя Партызанскага раёна сабрала жыхароў, якія там ўжо атабарыліся, на прэзентацыю плана будучага мікрараёна. Дыскусіі разгарэліся не пусцяковыя. Я прысутнічаў на іх, і склалася ўражанне, што праекціроўшчыкі і гарадскія ўлады наступаюць на тыя ж граблі, што і іх калегі пры праектаванні кітайскага тэхнапарку ў Смалявіцкім раёне...
Ніхто з адказных таварышаў людзей на палігоне не збіраў, з імі не гутарыў. На працягу некалькіх месяцаў у розных міністэрствах і ведамствах “кляпаўся” план асваення тэрыторыі ў 4000 гектараў зямлі. Дарэчы, на момант сходу яна не перададзена гораду Мінскай вобласцю. Крыху адвялі пад патрэбы Нацыянальнай акадэміі навук, крыху пад “Гольф-клуб”.
А 1900 гектараў зойме “горад-сад”, па маштабах параўнальны з Барысавам. Што за людзі прыйшлі на сустрэчу з членамі камісіі, якая рыхтавала план забудовы?
Два дзесяткі гадоў таму іх, розных па дастатку, узросту і жыццёвых інтарэсах, аб’яднала адно гора: ні электрычнасці, ні вадаправода, ні газавых сетак, ні аб’ектаў сацыяльнай сферы, ні надзейнага транспартнага забеспячэння, адны траншэі і акопы. Дзякуй сапёрам, што хоць неўзарваўшыхся снарадаў няма, якімі цэлілі па танках. Зямля ж — суцэльны пясочак, “запраўлены” гільзамі. Колькі напісана скаргаў, просьбаў, завезена чыноўнікам хабараў, сёння ўжо ніхто не падлічыць. Тым не менш некалькі соцен катэджаў узведзена, і людзі ў іх абаснаваліся надзейна за трохмятровымі па вышыні агароджамі з нямецкімі і каўказскімі аўчаркамі.
Палігон, празваны ў народзе “востравам слёз”, набыў рысы нейкага населенага пункта. У аўтобусе № 31, які курсіруе на Каладзішчанскія могілкі, яго аб’яўляюць як “Калодзішчы-2”, у сельсавеце лічаць аграгарадком.
За ўласныя сродкі, скінуўшыся 3—4 дварамі, прабурылі свідравіны глыбінёй больш 100 метраў, што забаронена заканадаўствам, і дабраліся да вады. Падвялі газ, узвялі летнія пабудовы. І ім ўжо ніхто не патрэбен: ні сельсавет, ні горад, ні новыя тарыфы. Яны хочуць жыць самі па сабе, самі для сябе.
Інвестар-уласнік адкрыў краму. Ды ім і без яе было няблага: у кожным двары аўтамабіль, а то і два, і тры.
Другая група пасяленцаў толькі асвойвае купленыя землі і карыстаецца тым жа асартыментам метадаў, што і іх папярэднікі. Гэтым горад патрэбен, як дождж пустыні, бо ў сельсавеце няма грошай ні бадзяжных сабак палавіць, ні на святло на вуліцах, ваду, газ і электрычнасць.
Некалькі слоў пра план, які выстаўлены на абмеркаванне. Ён прадугледжвае ўзвядзенне ў ваколіцах палігона ТЭЦ. Пабудаваць хочуць на месцы існуючага аднакалейнага пуці, які звязвае Калодзішчы з Шабанамі, сапраўдную чыгунку. Нават з сартавальнай станцыяй, каб вазіць грузы ў лагістычны цэнтр ля аэрапорта.
Тут жа паблізу размесціцца прамысловая зона на 60 тысяч рабочых месцаў і трамвайна-аўтобусны парк.
З другога боку палігон мяжуецца з хуткаснай аўтамагістраллю, якая звяжа “магілёўку” з Нацыянальным аэрапортам. Але ў тым выпадку, калі гаражане дазволяць знесці гаражны кааператыў, які ўзнік гадоў колькі назад і мазоліць вочы праекціроўшчыкам.
Такі план у гарадскіх улад. І вось тут пачынаецца валтузня. Праславутыя граблі, якія вечна пад нагамі ў бюракратаў.
Ужо ў падрыхтоўку ўкладзены вялікія сродкі, праведзены даследаванні і ўзгадненні розных ведамстваў. Значыць, замест таго, каб азнаёміць людзей з забудовай палігона на стадыі ідэі і ўлічыць іх меркаванні, даводзіцца “угаворваць”, ламаць іх ход мыслення цяпер. А грамадзяне не згодны з запозненымі аргументамі, яны падаюцца ім не вельмі пераканаўчымі.
А цяпер я вам як прадстаўнік дзяржаўнай газеты скажу: такого сцэнарыя толькі і чакаюць так званыя апазіцыйныя структуркі. Яны нават гэтыя самыя граблі асобным недальнавідным прадстаўнікам мясцовай улады злоўмысна пад ногі суюць, каб тыя наступілі. І тады гвалтам крычаць: каравул, парушаюць правы...
А насамрэч, бывае аўчынка вырабу не каштуе. Калі ўсё зрабіць своечасова і па-людску...
Не ў першы раз такія паводзіны асобных чыноўнікаў падрываюць не толькі іх аўтарытэт, але і аўтарытэт усёй улады. Адказваць за гэта павінны канкрэтныя бюракраты...
Пятро КАВУНОЎ, “БН”
