Падчас знаёмства са шматлікімі абрадавымі кантэкстамі ўжывання тых ці іншых лікаў або якой-небудзь колькасці выкарыстаных атрыбутаў ці выкананых дзеянняў складваецца ўражанне, што асноўны водападзел праходзіць па мяжы цотнасці і няцотнасці. Гэты падзел мае абсалютны характар і ахоплівае ўсе сферы жыццядзейнасці чалавека. Напрыклад, парныя структуры былі найбольш характэрны для сельскагаспадарчай дзейнасці: вясной сеялі, восенню збіралі ўраджай, бульбу скародзілі спачатку ўпоперак, затым уздоўж, “паганяць” яе таксама трэба было двойчы на сезон. Узгадаем яшчэ некалькі абрадавых і пазаабрадавых сітуацый, у якіх перадумовы або атрыманы вынік класіфікаваўся ў залежнасці ад праяўленай цотнасці або няцотнасці.
Калі па якой-небудзь прычыне на момант святкавання вяселля бацькі жаніха ці нявесты не ўтвараюць пару (скасавалі шлюб або нехта з іх памёр), то той з іх, хто застаўся з дзецьмі, не мае права праводзіць маладых да вянца і сустракаць іх пасля вянчання. У дадзеным выпадку ў сілу ўступаў прынцып народнай культуры “падобнае выклікае падобнае”, на падставе якога лічылася, што нешчаслівая доля бацькоў будзе пераадрасавана дзецям, якія ўступаюць у шлюб. Робім невялікае прамежкавае падсумаванне: бацькі, якія жывуць не ў пары, выключаюцца з усіх абрадавых кантэкстаў шматдзённай вясельнай дзеі. Для таго каб маладыя жылі ў пары, іх павінна была адпраўляць толькі пара бацькоў. У такім выпадку ролю фізічных, родных бацькоў выконвалі пасажоныя бацькі (ні ў якім разе не хросныя — яны абавязкова павінны быць побач з маладымі ў храме падчас вянчання). Імі маглі быць вашы блізкія ці далёкія сваякі, суседзі або аднавяскоўцы, але яны павінны быць шчаслівай сямейнай парай, мець сваіх дзяцей. Сімволіка цотнасці дамінавала ў цэлым шэрагу ключавых вясельных момантаў.
Побач з парай маладых на працягу ўсяго вяселля павінна знаходзіцца пара іх самых блізкіх сяброў — шафер і шаферка.
Дынаміку вясельнай дзеі падтрымлівала пара — двое сватоў (муж і жонка) (у больш позняй традыцыі іх магло быць чатыры пары — па дзве з кожнага боку).
Абавязковымі вясельнымі чынамі з’яўляюцца хросныя бацькі (па некаторых прычынах яны не маглі выконваць ролю сватоў). Яны таксама павінны сядзець толькі парай.
У даўнія часы верхні ярус вясельнага каравая, які сімвалізаваў заручаную пару, замыкала кампазіцыя з дзвюх “шышачак” (галінкі грушы, абгорнутыя каравайным цестам); у больш позні час іх месца занялі выявы дзвюх птушак — галубоў, дзюбачкі якіх краналіся адна адной. Яшчэ больш познім варыянтам-адгалоскам гэтай сімволікі стала ўпрыгожванне першай машыны вясельнага картэжа двума кольцамі-”пярсцёнкамі”, якія ўтваралі “васьмёрку” — знакавую выяву бясконцасці, узаемаспалучанасці, паяднання двух родаў.
