Заключыў шлюбны дагавор – спі спакойна

Каханне па дамове

— Гэта толькі тваё! Запомніла? — строга зарубіў мне на носе тата, калі на ўніверсітэцкім выпускным уручаў ключы ад шыкоўнага падарунка — мінскай аднапакаёўкі.

Ён ведаў, пра што гаворыць. За паўстагоддзя жыцця бачыў нямала гісторый дзяўчат з добрым пасагам, што праз гадок-другі шалёнага кахання заставаліся ні з чым. Або з дзецьмі за падолам і... усё.
Pandaland.kz

Навучанні былі прынятыя, але не зразумелыя. Думкі пра нейкі шлюбны дагавор здаваліся сляпой карысцю: а як жа давер, уся гэтая тэма пра каханне да самай труны? Бывалыя ўхмыляюцца: у ванільныя гісторыі верыш да першага разводу. Шанцуе, калі навучышся на чужых памылках.

Паклікалі неяк стаць сведкай у «справе» былых мужа і жонкі. Гісторыя даволі тыповая: паміж фразамі «Ці згодныя вы...» і «Устаць, суд ідзе» яны нарадзілі дваіх дзяцей, пабудавалі бізнес і велізарны дом. Адносіны былі проста казка — каханне, павага, кава ў ложак. Не раз за імі назірала і марыла: вось бы мне так. Пакуль не прагучаў званок: «Дапамажы рэчы сабраць». За бортам ураз апынуліся ўсе трое: дачка, сын і маці. Галава сямейства кінуў iм чамаданы — адзьёс, любоў прайшла. На месца гаспадыні ў «сумесна нажытую маёмасць» уступіла новая пасія. Вось так, раптоўна. Каханне карова языком злізала.

Пачыналася ўсё цалкам стандартна: маладыя, без капейкi за душой, засяліліся ў кватэру яе мамы. І затрымаліся гадоў на 15 — увесь гэты час яна працавала, нараджала дзяцей, зноў працавала. Ён шукаў сябе ў бізнесе. Але тут цешча зноў дапамагла: бязвыплатна аддала сваё памяшканне пад зборачны цэх — працуй, зяцёк, на здароўе. І справа пайшла. Грошы таксама. А потым яго як зачаравалі.

Моцная сям’я развалілася. Наташа, вядома, потым выкарабкалася з пекла. Падумаеш, нейкі час пажыла ў машыне — пакуль былы муж і тую не забраў. Перабралася да бацькоў, змяніла прафесію. І зноў выйшла замуж. Пачала ўсё з нуля ў свае 45 гадоў.

Ад папярэдняга шлюбу засталіся толькі дзеці. Былы муж не дурань: загадзя ўсю маёмасць перааформіў на новую даму сэрца і членаў яе шматлікага сямейства. Узровень даходу «намаляваў» у даведцы як мага ніжэй — каб аліменты плаціць мізэрныя. Чысты, як шкельца. Яшчэ і замахнуўся на цешчыны ўладанні — спрабуе адсудзіць дачу і частку той самай мінскай кватэры. Вось малайчына! Галоўнае, гадоў 20 таму пра яго ніхто б і не падумаў такое...

— Мне толькі пальцамi пстрыкнуць, і ты па свеце пойдзеш, — нядаўна ў гасцях ледзь не папярхнулася, пачуўшы гутарку гаспадароў. Галава сям’і, калі вып’е гарэлкі, моцна не буяніць. Затое жонку добранька прыстрашыць можа, і не раз.

А жаніх быў зайздросны, нічога не скажаш: пры грашах, разумны і нават прывабны. Дом прасторны будаваў. Вяселле ў іх адгрымела шыкоўнае. Сталі гняздзечка ўладкоўваць: па дурасці даверлівая Іра ўклала ў гэта 40 тысяч долараў — увесь пасаг да капейкі. І дарэмна: па дакументах, вось няўдача, муж зусім бедны — усю рухомую і нерухомую маёмасць запісаў на чужых людзей. Пры падзеле грошыкаў ёй не відаць. Хіба што цуд здарыцца — хоць частку неяк адсудзіць.

У краіне распадаецца больш за палову сем’яў. На тысячу шлюбаў — 506 разводаў. Сумна. Асабліва калі пасля другога паходу ў загс застаешся з носам.

Я два гады ў шлюбе і яшчэ выразна памятаю «той самы» дзень. Любімы, стоячы на адным калене, працягваў чырвоную каробачку з запаветным пярсцёнкам.

— Дамаўляцца будзем, што тваё, а што маё? — вырвалася як быццам жартам.

У жаніха шок і нават крыўда. Ён мне прыгожую песню пра каханне, а я тут грошы лічу.

Ну як сапраўды тады было працягваць мусоліць тэму аб падзеле маёмасці пасля разводу? Здзелак не заключалі. Але я зараклася: нават пад кайфам кахання свой дах, што некалі цяжкай працай збудаваў мне тата, ні на каго пераафармляць не буду. Толькі, даражэнькі, без крыўд. Гэта маё, а там будзе — наша.
Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter