Марына Эльяшэвіч — вядучы майстар кітайскага жывапісу ў краіне

З дзяцінства Марына Эльяшэвіч займалася ў спецыялізаванай школе плаваннем, вучылася іграць на акардэоне і фартэпіяна, але не стала спартсменкай або музыкантам. Першую вышэйшую адукацыю атрымала ў Маскве па спецыяльнасці «Менеджмент і эканамічная палітыка». А другую — у нашай акадэміі мастацтваў, на выдатна скончыла аддзяленне графічнага дызайну. Гаворыць, нічога дзіўнага, што стала мастаком, бо заўсёды была чалавекам творчым, а атрыманыя ў іншых сферах веды і навыкі  толькі на карысць, яны дазволілі набыць пэўны вопыт, выпрацаваць настойлівасць і мэтанакіраванасць, якія і ў яе новай прафесіі не пашкодзяць.

Традыцыйным кітайскім жывапісам Марына захапілася на апошнім курсе акадэміі. Потым паглыблена вывучала яго ў Маскве, стажыравалася ў Стамбуле і Пекіне. Сёння мастачка з Гродна — вядучы ў краіне майстар, які стварае непаўторныя аўтарскія творы ў арыгінальным усходнім стылі.

— Калі весці адлік ад першых маіх выстаў, якіх прайшло ўжо больш за 30, то майму творчаму стажу ў кітайскім жывапісе чацвёрты год. Але вывучыць усе тонкасці проста немагчыма. Кітайскі жывапіс — гэта філасофія, у якой злучаюцца векавая кітайская культура, традыцыі, гісторыя. Вывучаць іх можна на працягу ўсяго жыцця і, спасцігаючы нешта новае, кожны раз разумець, што гэта яшчэ толькі першыя крокі і ты яшчэ толькі ў самым пачатку шляху. Так што я дасюль працягваю ўдасканальвацца. Вось нядаўна вярнулася з Кітая і ў бліжэйшы час зноў палячу туды — і падвучыцца, і падрыхтаваць сваю персанальную выставу.

— Успрымаюць вельмі добра. У пасольстве Кітая мне нават падарунак зрабілі — спецыяльны чырвоны штамп з маім імем. У кітайскім жывапісе прынята не падпісваць свае працы прозвішчам, а ставіць знак майстра. Арыгінальны адбітак з іерогліфамі ўпрыгожвае цяпер усе мае карціны. Для мяне гэта вельмі каштоўны падарунак.

— Працэс сапраўды патрабуе вя-лікай дакладнасці. Я пішу на мяккай і тонкай бамбукавай і рысавай паперы. Выкарыстоўваю мінеральныя фарбы і кітайскую туш. І калі зрабіла нешта нават крыху няправільна, не так дакранулася пэндзлем, яны ў мяне, дарэчы, таксама спецыяльныя, то ўжо нельга нічога выправіць. Фарба адразу прамочвае паперу наскрозь, не змываецца, і выдаліць яе немагчыма. Карціну можна толькі нанова перапісаць. Дарэчы, такая ўстойлівасць і дазваляе манахромнаму жывапісу суйбоку-га захоўвацца тысячагоддзямі. Малюнкi не баяцца вады, не выгараюць на сонцы.

— У мяне шмат праектаў, звязаных і з беларускімі сюжэтамі. У пастаяннай экспазіцыі музея Іллі Рэпіна ў Віцебску знаходзіцца вялікая серыя маіх партрэтаў усіх членаў сям’і мастака. Ёсць партрэты сям’і Якуба Коласа — самога народнага паэта, яго жонкі і трох сыноў, а таксама вобразы герояў яго твораў. Наогул, я пішу ў розных жанрах — пейзажы, нацюрморты, партрэты. Але — усё гэта ў кітайскім стылі.

— Вельмі шмат, прычым гэта людзі рознага ўзросту — дзеці і дарослыя. Я расказваю крыху пра гісторыю, культуру, традыцыі Кітая, паказваю відэа, у мяне шмат архіўных матэрыялаў. Потым пераходзім да практыкі. Гэтыя семінары я праводжу з задавальненнем, яны бясплатныя. Мне вельмі хочацца, каб людзі не проста паглядзелі мае выстаўленыя творы, але і больш даведаліся аб тым, што такое кітайскі жывапіс і як ён ствараецца.

— На мой погляд, мастаку шукаць сюжэты нескладана. Натхніць можа ўсё: сустрэты чалавек, прачытаная кніга, пачутая музыка, кветка, якая распусцілася, або першая трава. А зараз, па вясне, натхняе, напэўна, і само паветра.

isvirko@mail.ru