I znow o pieniądzach. Ktorych, jak wiadomo, nigdy nie jest za dużo. Czy może ich jednak starczać? Jaką jednostkę miary zastosować w takim przypadku? Najlepsze jest porownywanie.
Jak się okazało według parytetu zdolności nabywczej konsumentow nasz kraj znacznie wyprzedza większość sąsiadow. Zresztą nieźle wygląda rownież na tle innych państw świata.
Ostatnie badania Międzynarodowej Organizacji Pracy dowiodły, że w większości krajow świata ludzie wydają na wyżywienie około 70 procent swoich dochodow. W naszym kraju w strukturze wydatkow konsumpcyjnych wyżywienie stanowi 39,9 procent. Przy tym tendencja spadku jest wystarczająco stabilna i obserwowana jest w przeciągu co najmniej dziesięciu lat. Na nabycie towarow nieżywnościowych przeciętne gospodarstwo domowe na Białorusi wydaje 38,9 procent swoich dochodow, a na opłatę usług — 18,6. W porownaniu ze wskaźnikami ubiegłych lat można dojść do logicznego wniosku, że dobrobyt ludności rośnie.
Oczywiście są rownież biedne warstwy ludności. Kogo do nich zaliczamy? Pojęcie “granica ubostwa” we wszystkich państwach ma własne znaczenie. Na Białorusi ubogi jest człowiek, ktory ma dochody poniżej minimum egzystencji. Chodzi o minimalną kwotę, potrzebną do zaspokojenia podstawowych potrzeb człowieka. Przez ostatnie 15 lat liczba Białorusinow, ktorzy należą do kategorii biednych, spadła kilkakrotnie. W 2000 roku do takich zaliczano prawie 42 procent ludności, w 2005 natomiast ta liczba spadła prawie trzykrotnie i stanowiła około 13 procent. W 2010 roku — 5,2 procent, w 2013 roku — 5,5 procent. Wyjątkiem był trudny 2011 rok, gdy doszło do wzrostu liczby biednych osob, ale poźniej wskaźnik ten zaczął spadać.
Możemy stwierdzić, że Białoruś jest jednym z nielicznych państw świata, gdzie prowadzi się konsekwentną politykę, zmierzającą do uniknięcia wyraźnego rozwarstwienia społeczeństwa w zależności od poziomu dochodow. Stosunek dochodow 10 procent najbogatszych i 10 procent najbardziej biednych grup ludności pozostaje w naszym kraju niezmienny od ponad dziesięciu lat. Średnio zrożnicowanie stanowi 5,6-5,9 razy. Jest to niski wskaźnik. W Rosji na przykład stosunek dochodow bogatych i biednych rożni się o 16,7 razy, w Stanach Zjednoczonych — 16 razy, w Mołdawii — ponad 12 razy, w Estonii, na Łotwie i Litwie — około 10 razy, w Polsce i Francji — 9 razy, w Niemczech — 7 razy. W Norwegii — kraju, ktory niedawno Organizacja Narodow Zjednoczonych zgodnie ze wskaźnikiem rozwoju społecznego nazwała najlepszym krajem do życia — rożnica dochodow biednych i bogatych obywateli rożni się sześciokrotnie.
