Гэты верш Давіда Самойлава невялічкі па памеры, але даволі важкі па сваім філасофскім змесце. Спачатку азнаёмцеся з творам на мове арыгінала:
Не торопи пережитого,
Утаивай его от глаз.
Для посторонних глухо слово
И утомителен рассказ.
А ежели назреет очень
И сдерживаться тяжело,
Скажи, как будто между прочим
И не с тобой произошло.
А ночью слушай — дождь лопочет
Под водосточною трубой.
И, как безумная, хохочет
И плачет память над тобой.
А цяпер вашай увазе прапануем гэты верш у перакладзе Васіля Сахарчука:
Пра перажытае — нікому,
таі яго ад воч чужых.
Староннім вопыт твой аскому
наб’е і хутка стоміць іх.
Калі ж пакутнаю душою
трываць не будзе сіл зусім,
скажы, як быццам не з табою
было ўсё гэта, а з другім.
А ноччу слухай — дождж балбоча
пад вадасцёкавай трубой.
І, як вар’ятка, зноў рагоча
і плача памяць над табой.
Напрыканцы, як заўжды, некалькі слоў звычайных перакладаў:
Вредный — шкодны
Колея — каляіна
Мова — язык
Хлопок — бавоўна
Часовой — вартавы
Заботливо — рупліва
Бренчание — бразгат
На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.
