Było pod koniec lat 1980. — na początku 1990., gdy ostatnie dni dożywało wielkie mocarstwo — ZSRR. Wbrew wszystkiemu na Białorusi udało się zachować tradycje sportowe.
Mijam miński Pałac Sportu, ten staruszek z 1966 roku budzi we mnie wzruszenie. Jak dziadek, ktуry wiele przeżył i wreszcie gotуw jest do stanu spoczynku: może nacieszyć się spokojnymi dniami bez krzątaniny, pobyć sam. Od ponad czterdziestu lat ten niezbyt duży jak na dzisiejsze gusty budynek był głуwnym ośrodkiem w kraju: grano tu we wszystkie gry, jakie tylko istniały na świecie, między innymi w hokej na lodzie. Właśnie tu zagrała swoje pierwsze mecze reprezentacja narodowa, nikomu nieznany zespуł, ktуry zaczynał swoją drogę od samego dołu, od grupy C światowego hokeja. Zespуł wspinał się w gуrę z zapałem alpinisty, tracił oddech i spadał, znуw jednak chwytał się stopni i wchodził wyżej.I oto fakt: w 2014 roku Białoruś będzie gościła Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie. Każdy z nas jest z tego dumny. Nie tylko z tego, że zauważono nas i doceniono, lecz z kraju i siebie, z tego, że wstaliśmy z kolan, podnieśliśmy się i na początku nieśmiale, a następnie coraz pewniej ruszyliśmy naprzуd.
Pałac Sportu został za plecami — niech staruszek nacieszy się spokojem, teraz będą się tu odbywały zawody miejskie, a dla tłumуw i gwaru mamy nowy dach. To położona w malowniczym miejscu, prawie nad jeziorem, wybudowana w ciągu 4 lat Mińsk Arena — jeden z największych obiektуw sportowych w Europie. Jest wierzchołkiem dużego drzewa hokejowego, ktуre na dobre zakorzeniło się na Białorusi. Mocno teraz trzyma się hokej w naszym kraju, tak łatwo nie wyrwiesz.
Gdzie pałace hokejowe, tam dobre zespoły, pojawiają się szkoły sportowe dla dzieci, a co za tym idzie, zdrowy tryb życia, promują go swoim istnieniem. To się nazywa strukturą, jest rozwinięta na Białorusi i wciąż się rozwija. Hokej w kraju jest narodową dyscypliną sportową, dzieci nawet w małych miastach nie tylko marzą trenować hokej, ale i mają wszelkie możliwości. Nic dziwnego, że na Białorusi jest prawdziwy boom hokejowy.
Miński zespуł Dinamo nie jest taki, jak kiedyś. W mistrzostwach ZSRR (liga porуwnywalna z NHL), gdzie liderami były CSKA, Spartak, moskiewskie i ryskie Dinamo, SKA, mińszczan uważano za outsiderуw. Nie istniało poważnej szkoły, zespуł utrzymywano z racji przyzwoitości, po prostu wstyd było eliminować hokej w kraju. Nikt się zespołem szczegуlnie nie przejmował, hokej na Białorusi nie był dyscypliną numer jeden. Teraz jest zupełnie inaczej. Dinamo odrodziło się, imponuje swoją grą licznym fanom, ma ambitne plany.
Mińszczanie od dwуch sezonуw grają w Kontynentalnej Lidze Hokejowej. Zresztą sama liga liczy zaledwie dwa lata, a już uchodzi za jedną z najlepszych w Europie. Przyjeżdżają tu zawodnicy z Ameryki i Kanady, nie mуwiąc już o tym, że Europejczycy uważają za honor występować w tej lidze. Debiut Dinamo nie był rewelacyjny: zespуł przegrywał, często zmieniali się trenerzy.
Za drugim podejściem wyszło znacznie lepiej. Do stworzenia infrastruktury hokejowej w kraju, kształtowania zespołu tym razem zabrano się solidnie. Zaczęto od sztabu szkoleniowcуw, ktуrym najpierw pokierował trener reprezentacji narodowej, kanadyjski specjalista, ktуry pracował w NHL — Glen Henlon, a pуźniej zastąpił go szkoleniowiec “Homla” Aleksander Andrzejewski. Glen, ktуry nie raz mуwił, że Białoruś to jego drugi kraj ojczysty, że nie zna żadnego innego, gdzie tak bardzo lubi się hokej, będzie dalej pracował z reprezentacją Białorusi, ktуra w przyszłym roku weźmie udział w Igrzyskach Olimpijskich i Mistrzostwach Świata. Dobуr graczy to poważna i trudna sprawa. Białoruś na razie nie wychowała takiej liczby dobrych zawodnikуw, by można było stworzyć cały zespуł. Dlatego stawkę zrobiono na Waregуw. Chociaż bez głośnych nazwisk, ale z autorytetem. Do zespołu weszli Finowie Mika Oksa, Mika Jokela, Ossi Vддnдnen, Hannes Hyvцnen, Ville Peltonen, Jussi Makkonen, Szwedzi Jonas Andersson, Josef Boumedienne i Martin Sevc, Kanadyjczycy Jeff Platt, Byron Ritchie i Duvie Westcott, Słowak Richard Lintner. Z naszej reprezentacji narodowej — Andrzej Miezin, Witalij Kowal, Aleksander Makrycki, Aleksander Radziński, Włodzimierz Denisow, Aleksander Kułakow, Dymitr Mieleszko, Andrzej Michalow, Andrzej Staś. Nic dziwnego, że poradzili sobie z “Saławat Jułajewem”, ktуry zebrał połowę reprezentacji Rosji na czele z jej sztabem szkoleniowcуw, i “Awangardem”, gdzie liderem jest Jaromir Jagr.
Nie wszystko jest idealne w grze Dinamo, ale widoczny jest postęp i jest marzenie, cel. Przed rozpoczęciem sezonu wszyscy gracze i sztab szkoleniowcуw trafili na plac budowy. Nie chodzi o know how w treningu, chłopaki wcale nie nosili cegieł... rozkoszowali się widokiem. Patrzyli jak buduje się Mińsk Arena, podziwiali i wyznaczali zakres działalności. A jest całkiem konkretny: grać trzeba tak, by 15 tysięcy miejsc na nowej arenie zawsze było wypełnionych. By fani kibicowali tak głośno, jak szumi myśliwiec przy starcie, by cały Mińsk przychodził na hokej, by nakryła go ta fala, uniosła, przewrуciła i postawiła na nogi już zupełnie innym, na zawsze chorym na hokej. Grę, gdzie zwycięża napуr i pracowitość, gdzie “nie kłam i nie bуj się” to głуwne zasady, prawie jak u marynarzy i lotnikуw.
W 2014 roku Mińsk będzie nie do poznania. Już teraz jest ładny, a start Mistrzostw Świata w Hokeju na Lodzie przywita na bуstwo. Już teraz warto zaplanować na przyszłość: maj, 2014, Mińsk. Hokej to gra, ktуra uszlachetnia, proszę mi wierzyć.
Sergiusz Kanaszyc
