— Бацька мой з вёскі Лобча Лунінецкага раёна, з беларуска-ўкраінскага памежжа, — распавёў Андрэй і дадаў, што сам нарадзіўся ў Пінску і мае поўнае права казаць знакамітую фразу “Па-першае, я з Пінска”. — Вераніка — з Расіі. Першым у 1980-я вярнуўся з Алтая ў Пінск — на радзіму бацькі — дзядзька Веранікі (дарэчы, добра вядомы пінскі доктар — Вячаслаў Ткаленка). Потым астатнія з сям’і змянілі месца жыхарства.
Андрэй і Вераніка сустрэліся ў студыі вядомага мастака Яўгена Сяргеевіча Шатохіна. Разам там займаліся, а потым і ажаніліся. Зараз у маладой сям’і растуць дзве дзяўчынкі — у 2010-м нарадзілася Аліса, а ў 2015-м — Васіліса. Малодшая — агонь, як кажуць. Старэйшая больш стрыманая, навучылася рана чытаць, піша казкі і сама афармляе іх ілюстрацыямі.
Як і Андрэй, Вераніка ганарыцца, што вучылася ў Шатохіна:
— Яўген Сяргеевіч навучыў нас любіць сваю справу і быць ёй адданымі. Дарэчы, аднойчы ён сказаў, што з мяне атрымаецца добры педагог. Тады я не надала ўвагі гэтым словам, але так і сталася — сёння я перадаю свае веды ў галіне дэкаратыўна-прыкладной творчасці падрастаючаму пакаленню.
Вераніка аддае перавагу батыку, для Андрэя больш цікавыя акрыл, жывапіс, акварэль, аэраграфія, калаж. Але дома ў іх я ўбачыла пінскія пейзажы на шоўку, выкананыя Андрэем у тэхніцы двухслаёвага батыку. Такім чынам атрымліваецца 3D-эфект, які дазваляе карціне “дыхаць”. На адной намалявана набярэжная Піны. Яна знаходзіцца ў самым цэнтры горада, але, па вялікаму рахунку, з’яўляецца адначасова і яго ўскраінай: за ракой — ніводнай пабудовы, толькі пясчаная водмель, дзе размяшчаецца галоўны пляж, а за ім — балоты. Андрэй дазволіў сабе фантазію: намаляваў прыгожую набярэжную на другім беразе. Хто ведае, можа калі так і будзе?
Гуляючы па Пінску, звярніце ўвагу на апору маста праз Піну — Андрэй Руско намаляваў там архітэктурныя славутасці горада. Таксама на фасадах некалькіх крам з’явіліся гравюры Напалеона Орды — пінскае прадмесце Каралін і рэшткі замка Вішнявецкіх. Гістарычныя краявіды Андрэя можна ўбачыць і ў офісных памяшканнях:
— Зразумела, што гістарычныя малюнкі для офісаў — гэта заказ. А што тычыцца стрыт-арту, дык я сам іду ў гарвыканкам з прапановамі і эскізамі. Раблю гэта за свае сродкі. Стрыт-арт — гэта дапаўненне гарадскога асяроддзя.
Вераніка дадае:
Вуліца Леніна цягнецца праз гістарычны цэнтр горада практычна на 800 метраў і ўяўляе сабой прыклад цэласнай гарадской забудовы канца ХІХ — першай чвэрці ХХ стагоддзя. Адна з самых старажытных у Пінску вуліц, ёй каля 600 гадоў. За такі час яна шмат разоў перабудоўвалася, гарэла, мяняла назву: Спаская, Вялікая Спаская, Францысканская, Вялікая Францысканская, Кіеўская і Вялікая Кіеўская, Касцюшкі, Вялікая, Ленінская і, нарэшце, Леніна. Зараз яна пешаходная. У мінулым годзе аднавілася пасля рэканструкцыі.
Вераніка лічыць, што пешаходка павінна быць для людзей і проста абавязана натхняць пінчукоў на арыгінальныя ідэі:
— Ёсць аптэкі, крамы, банкі, але няма кафе з нацыянальнымі стравамі. Чаму так? Пешаходная вуліца павінна працаваць круглы год, а не толькі летам. На ёй павінны праходзіць кірмашы, выставы, стварацца інсталяцыі, усталёўвацца скульптуры. І гараджане самі павінны быць актыўнымі і выступаць з прапановамі. Наша мара — стварыць на цэнтральнай вуліцы арт-прастору, дзе можна было б сустракацца творчым людзям, дзе можна было б арганізаваць выставу.
— Калі гаварыць пра архітэктурныя пінскія славутасці, што найперш параіце гасцям культурнай сталіцы Беларусі? — пытаюся ў Андрэя.
— Вядома ж, галоўны архітэктурны помнік — ансамбль былога кляштара францысканцаў, які мае вышэйшую катэгорыю аховы. І палац Бутрымовіча. Сваё месца ў гарадскім асяроддзі заняла скульптура палешука-пінчука з надпісам “Па-першае, я з Пінска...” У нас кажуць, што сапраўдных пінчукоў можна адрозніць па асаблівай прыкмеце — на правай руцэ пастаянна сагнуты мезенец. Бо дзе б пінчукі ні знаходзіліся, перш за ўсё працягваюць вам руку, загінаюць мезенец і з гонарам паведамляюць: “Па-першае, я з Пінска...”
Вераніка дадае:
— Мне падабаецца самы стары будынак горада — альма-матар многіх знакамітых людзей — калегіум езуітаў, дзе зараз Музей беларускага Палесся. У нас ёсць цікавы праваслаўны храм — Свята-Варварынская царква, дзе захоўваецца адзін з самых старых абразоў Беларусі — Маці Божая Адзігітрыя Іерусалімская і часціца мошчаў святой Барбары. У гэтай царкве браў шлюб беларускі класік Якуб Колас. Дарэчы, зараз Андрэй распісвае адзін з новых храмаў Пінска. Можа, калі і яго будуць паказваць турыстам?
kozlovich@sb.by
Фото з архіва сям’і Руско.
