Дрэвы — як людзі

Вам не даводзілася заўважаць, што людзі, якія шмат гадоў пражылі разам, становяцца падобнымі? Не толькі ў звычках сваіх, у густах і манеры паводзін, а нават знешне, быццам за гады прыціраюцца, раўняюцца не толькі характары, але і рысы твару, паставы. Як дакладна заўважыла гэта расійская пісьменніца Людміла Уліцкая, расказваючы пра старую дружную сямейную пару: “...і адначасова засынаць, абняўшыся такім адляжаўшымся за сорак з лішкам гадоў чынам, што і незразумела — форма выпукласцяў і ўвагнутасцяў іх целаў у пэўных позах гарантуе іх устойлівую зручнасць, ці за гэтыя гады, праведзеныя ў начных абдымках, самі целы дэфармаваліся насустрач адно аднаму, каб утварыць гэтую еднасць”.

Дык то людзі. А неяк мне паказалі пару дрэў, што растуць з аднаго кораня, — дуб і бярозу. Аднаму Богу вядома, што адбылося дзесяцігоддзі таму, як бярозавае семечка прарасло праз дубовы жолуд (ці наадварот?), чаму мацнейшы парастак не заглушыў слабейшы. Але сёння гэтае дзіва прыроды можа бачыць кожны: дрэва, якое з кораня ўздымаецца адным ствалом, зверху, над зямлёй, раздвойваецца: на магутны разлапісты дуб і даўгакосую беластволую бярозку.
Ды толькі гэта не ўсё дзіва: на цёмна-шэрай шурпатай кары дуба відавочна праступаюць белыя плямкі гладкай бярозавай “скуры”. І ў бярозкі сукня не такая аксамітна-берасцяная, як у яе суседак-сябровак: сям і там пачарнілі, пабугрылі яе дубовыя лапікі...
Батанікі, напэўна, змогуць даць гэтаму феномену навуковае тлумачэнне. А паэты напішуць лірычную песню пра тое, што бяроза, у адрозненне ад нешчаслівай рабіны, такі змагла да дуба перабрацца.
А мне здаецца, што зусім не цуд і нават не феномен. А закон жыцця. І дрэвы, як і людзі, пражыўшы столькі гадоў разам, п’ючы адны сокі, гнучыся і засланяючы адно аднаго пад аднымі парывамі ветру, адначасова распрамляючы лістоту пад аднолькава шчодрымі ці скупымі промнямі сонца, не могуць не стаць падобнымі. Не толькі лёсам, характарам, але і абліччам.

Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter