Как в социальном IT-лагере под Борисовом дети изучают высокие технологии

Пагадзіцеся, што дзіцячы лагер у асноўным у кожнага асацыіруецца з адпачынкам і бясконцымі гульнямі. Аднак у лясным гушчары пад Барысавам раскінуўся самы сапраўдны ўніверсітэт: тут на працягу 9 дзён сто хлопчыкаў і дзяўчынак з Магілёўскай вобласці будуць хадзіць на пары па англійскай мове, праграмаванні і soft skills, працаваць над важнымі праектамі і ўдзельнічаць у майстар-класах ад знакамітых у сферы IT прафесіяналаў. Карэспандэнт «Р» наведала сацыяльны ІТ-лагер, арганізаваны асацыяцыяй «Адукацыя для будучыні» і EPAM, і ўбачыла, як школьнікі вучацца збіраць робатаў, «пісаць» складаныя коды і працаваць у камандзе.

Пра тое, што ў лагеры ўсе пры справе, няцяжка здагадацца: на вуліцы — ні душы, затое дзіцячыя галасы чуюцца з вучэбных карпусоў.

Што ні кажы, але дзеці ёсць дзеці, і тое, што можна пакруціць у руках, іх прыцягвае больш за ўсё. Напэўна, таму ў класе, дзе вывучаюць робататэхніку, няма свабодных парт задоўга да пачатку заняткаў. 

— Дзяцей мы падзялілі на групы, кожны дзень яны наведваюць заняткі па англійскай мове, soft skills і ІТ (робататэхніцы або праграмаванні), — праводзіць экскурсію Іна Ефімчук, каардынатар па карпаратыўнай сацыяльнай адказнасці. — Каб сюды трапіць, яны запаўнялі сур’ёзную анкету, у якой распавядалі пра свае матывацыі — шмат хто пісаў, што хоча падвучыць англійскую мову і разабрацца ў праграмаванні. Было 287 заявак, з якіх мы выбралі 100: у асноўным усе яны з маленькіх гарадоў і вёсак Магілёўскай вобласці, ёсць дзеці з інваліднасцю, а таксама падапечныя SOS-вёскі. Выкладаюць у лагеры валанцёры — праграмісты і настаўнікі высокага ўзроўню, эксперты ў розных галінах.

Што ні кажы, але дзеці ёсць дзеці, і тое, што можна пакруціць у руках, іх прыцягвае больш за ўсё. Напэўна, таму ў класе, дзе вывучаюць робататэхніку, няма свабодных парт задоўга да пачатку заняткаў. Слава Барысаў, адарваўшыся ад цікавай цацкі, прызнаецца: у лагер яго адправіла мама.

— Дома хадзіў на робататэхніку, але мы там паялі драты, а я хачу навучыць робата ездзіць. А яшчэ мне падабаецца англійская мова, напрыклад, сёння даведаўся, што ў штаце Айдаха расце шмат бульбы, нават адзін з яе гатункаў гэтак жа называецца.

— Мне таксама больш за ўсё падабаецца англійская мова, хоць у школе я вучу нямецкую, — падключаецца да размовы Мілена Бурдаленка са Слаўгарада. Кажуць, дзяўчынак у IT мала — дык вось жа яны, цэлы клас! Мілена, напрыклад, хоча быць праграмістам, таму што гэта прафесія будучыні.

Імправізаваны званок перапыняе нашу гутарку — дзеці бягуць да камп’ютараў і паўтараюць кожны «крок» выкладчыка. Сёння яны павінны навучыць робата ездзіць па замкнёнай прасторы. Гляджу, як яны старанна выконваюць усе каманды, і не сумняваюся — праз пару гадоў мы пра гэтых таленавітых дзяцей яшчэ пачуем.

А вось у су­седнім корпусе цішыня — тут над ноўтбукамі сядзяць хлопцы, якія вывучаюць складаную мову праграмавання Java. Малады выкладчык Дзмітрый Кунец спецыяльна ўзяў адпачынак на тыдзень, каб прыехаць у лагер:

— З дзецьмі цікава, — кажа ён, — яны ўжо ўмеюць праграмаваць на базавым узроўні, але не ведаюць, якія дзіўныя рэчы можна ствараць. Ёсць сярод іх і такія, хто ў 13 гадоў ведае шмат, ім хоць сёння можна праграмістамі быць. 

Па дарозе ў іншы корпус сустракаю 15-гадовага Ягора Мешчанку. Самае дзіўнае — хлопчык прыйшоў сюды не вучыцца, а выкладаць мову праграмавання Python. Няёмкасці перад аднагодкамі не адчувае:

— Яны ставяцца да мяне як да сапраўднага настаўніка, паважаюць. Але ёсць адна дзяўчынка, якая Python ведае нават лепш за мяне. Дакладней, гэта яна так лічыць, — усміхаецца Ягор. — Я думаю, што мы на аднолькавым узроўні. На майстар-класах я даю ёй звышскладаныя задачы, і яна іх бліскуча выконвае.

У асноўным у лагеры адпачываюць і вучацца дзеці з маленькіх гарадоў і вёсак Магілёўскай вобласці, ёсць дзяўчынкі з інваліднасцю, а таксама падапечныя SOS-вёскі.

Дарэчы, не ўсе дзеці, якія вучацца ў лагеры, хочуць звязаць сваё жыццё з IT. Напрыклад, Паліну Літвіновіч прывяла сюды цікаўнасць:

— Люблю спазнаваць нешта новае, — кажа дзяўчынка. — Напрыклад, у нас у школе англійская мова праходзіць па-іншаму: мы нешта пішам, пераказваем, але практыкі мала. Тут жа можна пагуляць, пагутарыць. Цяпер я ведаю, што мову можна вучыць лёгка.

Чым жа дзецям так падабаюцца заняткі па замежнай мове? Выкладчык Наталля Кулінковіч раскрывае карты:

— Мы не карыстаемся падруч­нікамі, усё праходзіць анлайн. На кожным занятку з дзецьмі нібыта выязджаем на аўдыёэкскурсію па ЗША — спачатку едзем у цэнтр NАSА вывучаць касманаўтыку, потым гуляем па Гранд-Каньёну, а ў канцы наведваемся ў офісы Google і Apple, глядзім, як там займаюцца праграмаваннем. Што дае мне валанцёрства? Прыехала сюды набрацца ідэй: трэба прыдумаць, як весці ўрокі, каб дзеці неўзабаве не заснулі пад сталом. Падабаецца, што можна хуліганіць, тут ёсць поўная свабода творчасці. 

Акрамя заняткаў і майстар-класаў, школьнікі займаюцца сваімі праектамі. Напрыклад, адна група стварае электронную касу для крамаў, каб чэргаў стала менш, а другая — чат-бот, які будзе распавядаць турыстам пра нашу краіну:

— Канцэпцыя лагера ў гэтым годзе — «Школа прадпрымаль­ніцтва», — кажа Варвара Злобіна, кіраўнік праектаў асацыяцыі «Адукацыя для будучыні» і трэнер па soft skills. — Дзеці праходзяць усе «дарослыя» этапы: як разлічыць бюджэт, якія дакументы сабраць для падатковай інспекцыі, як напісаць праграму. Не буду казаць, што нашы дзеці ў будучыні зменяць свет, бо яны робяць гэта ўжо зараз. Яны не баяцца выказваць сваё меркаванне, у кожнага ёсць свой пункт гледжання, які могуць аргументаваць. У іх шмат наперадзе часу для творчасці. 

glushko@sb.by

Фота аўтара.