Да нас завітала лета
У Мінск прыйшло сапраўднае лета. Гараджан яно не заспела знянацку: у горадзе ёсць нямала месцаў, дзе можна з камфортам адпачыць
У Мінск прыйшло сапраўднае лета. Гараджан яно не заспела знянацку: у горадзе ёсць нямала месцаў, дзе можна з камфортам адпачыць.
Фота: Віталій Гіль
У паўночна-заходняй частцы Мінска раскінуўся вялікі вадаём. Камсамольскае возера — адно з самых папулярных месцаў адпачынку. Дарэчы, тэрыторыя вадасховішча займае амаль паўсотні гектараў, а максімальная глыбіня ў некаторых месцах дасягае чатырох з паловай метраў.
Карэнныя мінчане добра памятаюць гісторыю яго ўзнікнення, якая пачалася ў 1940-м годзе. Катлаван камсамольцы капалі ўручную, спецтэхнікі тады яшчэ не было. Ужо праз год планавалася ўрачыстае адкрыццё вадаёма з удзелам духавых аркестраў, з канцэртнымі пляцоўкамі, атракцыёнамі і чырвоным сцягам з зоркай, усталяваным прама ў цэнтры возера. Тут жа хацелі пабудаваць яшчэ і стадыён на дзесяць тысяч месцаў, каб гледачы маглі назіраць спаборніцтвы па веславанні. Але планам перашкодзіла вайна.
Фота: Віталій Піваварчык
Сёння на Камсамольскім возеры можна з камфортам правесці ўвесь дзень. Тут ёсць усё неабходнае для адпачынку і забаў: двухпалубны карабель, які курсіруе вакол астравоў, што акружаюць вадаём, веласіпедныя дарожкі, батуты, катамараны, пляцоўкі для гульні ў тэніс, валейбол, баскетбол... Нават ёсць трэнажорная зала пад адкрытым небам! І адведзеныя месцы для барбекю з альтанкамі і ўбудаванымі мангаламі. Можна перакусіць і ў прыбярэжных кафэ. Аматары паходаў разбіваюць палаткі ў аддаленых месцах, куды можна дабрацца толькі “ўплаў” ці на катамаранах. І, само сабою, ля берага стаяць душавыя кабінкі і раздзявальні.
Паўднёвы бераг Камсамольскага возера патанае ў зеляніне лесу. Гэта парк Перамогі, што раскінуўся на 200 гектараў зямлі. Ён быў адкрыты ў гонар перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне. Тут можна схавацца ад паўдзённага сонца, прайсціся ўздоўж шумных фантанаў, паслухаць спеў птушак. Дзеці знойдуць у лесе мноства арэляў і горак. Але самая галоўная “славутасць” парку — Музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.
Тэматычным завяршэннем нашай віртуальнай прагулкі па ваколіцах Камсамольскага возера можна назваць мемарыяльны комплекс — “Мінск — горад-герой”. Штогод сюды прыходзяць сотні беларусаў, каб адсвяткаваць Дзень Перамогі і Дзень Незалежнасці, а таксама Новы год, які адзначаны традыцыйным салютам.
Адпачыць з камфортам можна не толькі на ўлонні прыроды. Акружаная дамамі і ажыўленымі вуліцамі, размясцілася летняя тэраса мінскага Палаца воднага спорту. Вось ужо як шэсць гадоў у самы першы дзень лета ён адкрывае купальны сезон пад адкрытым небам. На тэрыторыі тэрасы ёсць круглая акваторыя з мінеральнай вадой і басейн для самых маленькіх. Таксама для дзяцей прадугледжана гульнявая пляцоўка. Загараць можна на шэзлонгах, але некаторыя не супраць прылегчы і на траве. Разнастаіць адпачынак дапамагаюць гульні ў баскетбол або валейбол. Ужо з самага ранку тут шматлюдна. У абед, як правіла, шэзлонгі пусцеюць — мала хто любіць ляжаць на спякоце.
Адкрыццё аквапарку “Лебядзіны” чакалі, падаецца, усім горадам. І нарэшце, ён адкрыўся ў мінулым годзе. Першы беларускі парк водных забаў — адзін з найбуйнейшых у краінах СНД і пяты па велічыні ў Еўропе. Ён размясціўся на 32 000 квадратных метраў на беразе вадасховішча “Дразды” — яшчэ аднаго жывапіснага месца адпачынку. Каб адчуць маштаб акваторыі, прывяду некалькі лічбаў: “Лебядзіны” здольны прыняць амаль дзве тысячы чалавек. Яго прапускная здольнасць за суткі ўлетку дасягае амаль васьмі тысяч, а за год — два з паловай мільёны наведвальнікаў. Аквапарк дзеліцца на дзве пляцоўкі: адкрытую — летнюю і закрытую, якую можна наведваць круглы год. Яшчэ б! Тут столькі забаў нават для тых, хто не любіць плаваць! Ёсць дзіцячы цэнтр з атракцыёнамі, ёсць “тэрыторыя прыгажосці” з поўным пералікам аздараўленчых працэдур. Можна пайсці ў трэнажорную залу. І нават па начах у аквапарку жыццё працягваецца дзякуючы гарачым вечарынкам. На пірсе парку можна палюбавацца прыгажосцю прыроды вадасховішча і пакатацца на катамаранах. І, нарэшце, заначаваць у гатэлі, які знаходзіцца там жа.
Яшчэ мінчане любяць адпачываць на Цнянцы. Дарэчы, сюды, да вадаёма, як і на Камсамольскае возера, лёгка дабірацца: на трамваі, а потым крыху прайсціся. У гэтых напрамках курсіруюць і тралейбусы, і маршруткі, і аўтобусы. Амаль сотню гектараў займае плошча вадасховішча, а ў глыбіню возера дасягае васьмі метраў. Катлаван ніхто не капаў, ён мае натуральнае паходжанне. Першапачаткова вадаём быў створаны для прамысловых патрэбаў. Але неўзабаве возера ператварылася ў зону адпачынку.
Нягледзячы на тое, што Цнянка знаходзіцца ў межах Мінска, калі сюды трапляеш, ствараецца адчуванне, што выехаў за горад. І падаецца, што навокал мала людзей. Хоць афіцыйна тут налічваецца аж пяць пляжаў.
Цнянскае вадасховішча існуе ўжо 35 гадоў. Летась пачалася яго глабальная рэканструкцыя. У сувязі з гэтым адміністрацыя раёна прапанавала грамадзянам прыдумаць свае назвы мясцовых пляжаў ці прагаласаваць за існуючыя варыянты.
На абноўленым возеры з’явіліся пірсы. Тут можна назіраць захад сонца і карміць качак ледзь не з рукі. Дабавіліся спартыўныя і назіральныя пляцоўкі, веладарожкі. Ёсць альтанкі і мангалы. Дарэчы, абсталяваныя для пікнікоў месцы папулярныя не толькі ў летні час. Яно і зразумела: жаданне быць бліжэй да прыроды не заменіш ніякімі выгодамі цывілізацыі. А вось стацыянарных кафэ і магазінаў тут пакуль няма. Гэта і да лепшага: нішто не парушае загарадную атмасферу. Хоць мясцовыя ўлады паклапаціліся пра магчымасць падключэння абсталявання да электрасеткі. Так што ў адпачывальнікаў ёсць магчымасць паласавацца марожаным.
Цнянскае возера — гэта і цэнтр вадохрышчанскіх ныранняў. Кожны год у студзені аматары экстрэмальных відаў загартоўвання здзяйсняюць рытуальныя купанні. У апошнія гады да іх далучыліся супрацоўнікі МНС, для якіх старажытны абрад стаў прафесійнай традыцыяй. А ўвесну на Цнянку прылятаюць лебедзі. Адпачывальнікі з задавальненнем іх падкормліваюць. У падзяку лебедзі дазваляюць сябе пагладзіць, што выклікае асаблівае за-хапленне ў дзяцей.
А яшчэ пра фантаны. Адзін з самых вялікіх фантанаў у горадзе знаходзіцца каля Вялікага тэатра оперы і балета, яго ёмістасць — 300 тысяч літраў вады. Яе хапіла б, каб напоўніць басейн стандартных памераў. Найстарэйшаму ў горадзе фантану пад назвай “Хлопчык з лебедзем” больш за 140 гадоў. Ён быў пабудаваны ў гонар першага пушчанага ў Мінску водаправода. Знаходзіцца рукатворны гейзер у Аляксандраўскім скверы.
Фантан на плошчы Незалежнасці мае 512 рознакаляровых струменьчыкаў, якія прыгожа падсвечваюцца ўвечары. Каб водная канструкцыя працавала без перабою, на яе траціцца 200 кілават электраэнергіі. Гэта ўсё роўна, што ўключыць у разетку адначасова паўтары сотні электрачайнікаў! Хоць фантан “Ветразь”, што на Камсамольскім возеры, спажывае энергіі ў чатыры разы больш.
Фантан “Юнацтва” — адна з самых рамантычных скульптур Мінска. Худзенькія хлопчык і дзяўчынка стаяць на адной каленцы з чашай у руках, каб напаіць адно аднаго вадою. Фантан знаходзіцца побач з касцёлам Святога Сымона і Алены. Гавораць, калі пацерці каленку адной са статуй, усе праблемы з асабістага жыцця знікнуць.
Прыгожую скульптурную кампазіцыю можна ўбачыць у парку імя Янкі Купалы каля цырка: над басейнам нахіліліся бронзавыя фігуры дзяўчат, якія кідаюць вянкі ў ваду. Гэта даўняя традыцыя варажыць на жаніха ў свята Купалля.
Фота: Віталій Гіль
У паўночна-заходняй частцы Мінска раскінуўся вялікі вадаём. Камсамольскае возера — адно з самых папулярных месцаў адпачынку. Дарэчы, тэрыторыя вадасховішча займае амаль паўсотні гектараў, а максімальная глыбіня ў некаторых месцах дасягае чатырох з паловай метраў.
Карэнныя мінчане добра памятаюць гісторыю яго ўзнікнення, якая пачалася ў 1940-м годзе. Катлаван камсамольцы капалі ўручную, спецтэхнікі тады яшчэ не было. Ужо праз год планавалася ўрачыстае адкрыццё вадаёма з удзелам духавых аркестраў, з канцэртнымі пляцоўкамі, атракцыёнамі і чырвоным сцягам з зоркай, усталяваным прама ў цэнтры возера. Тут жа хацелі пабудаваць яшчэ і стадыён на дзесяць тысяч месцаў, каб гледачы маглі назіраць спаборніцтвы па веславанні. Але планам перашкодзіла вайна.
Фота: Віталій Піваварчык
Сёння на Камсамольскім возеры можна з камфортам правесці ўвесь дзень. Тут ёсць усё неабходнае для адпачынку і забаў: двухпалубны карабель, які курсіруе вакол астравоў, што акружаюць вадаём, веласіпедныя дарожкі, батуты, катамараны, пляцоўкі для гульні ў тэніс, валейбол, баскетбол... Нават ёсць трэнажорная зала пад адкрытым небам! І адведзеныя месцы для барбекю з альтанкамі і ўбудаванымі мангаламі. Можна перакусіць і ў прыбярэжных кафэ. Аматары паходаў разбіваюць палаткі ў аддаленых месцах, куды можна дабрацца толькі “ўплаў” ці на катамаранах. І, само сабою, ля берага стаяць душавыя кабінкі і раздзявальні.
Паўднёвы бераг Камсамольскага возера патанае ў зеляніне лесу. Гэта парк Перамогі, што раскінуўся на 200 гектараў зямлі. Ён быў адкрыты ў гонар перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне. Тут можна схавацца ад паўдзённага сонца, прайсціся ўздоўж шумных фантанаў, паслухаць спеў птушак. Дзеці знойдуць у лесе мноства арэляў і горак. Але самая галоўная “славутасць” парку — Музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.
Тэматычным завяршэннем нашай віртуальнай прагулкі па ваколіцах Камсамольскага возера можна назваць мемарыяльны комплекс — “Мінск — горад-герой”. Штогод сюды прыходзяць сотні беларусаў, каб адсвяткаваць Дзень Перамогі і Дзень Незалежнасці, а таксама Новы год, які адзначаны традыцыйным салютам.
Адпачыць з камфортам можна не толькі на ўлонні прыроды. Акружаная дамамі і ажыўленымі вуліцамі, размясцілася летняя тэраса мінскага Палаца воднага спорту. Вось ужо як шэсць гадоў у самы першы дзень лета ён адкрывае купальны сезон пад адкрытым небам. На тэрыторыі тэрасы ёсць круглая акваторыя з мінеральнай вадой і басейн для самых маленькіх. Таксама для дзяцей прадугледжана гульнявая пляцоўка. Загараць можна на шэзлонгах, але некаторыя не супраць прылегчы і на траве. Разнастаіць адпачынак дапамагаюць гульні ў баскетбол або валейбол. Ужо з самага ранку тут шматлюдна. У абед, як правіла, шэзлонгі пусцеюць — мала хто любіць ляжаць на спякоце.
Адкрыццё аквапарку “Лебядзіны” чакалі, падаецца, усім горадам. І нарэшце, ён адкрыўся ў мінулым годзе. Першы беларускі парк водных забаў — адзін з найбуйнейшых у краінах СНД і пяты па велічыні ў Еўропе. Ён размясціўся на 32 000 квадратных метраў на беразе вадасховішча “Дразды” — яшчэ аднаго жывапіснага месца адпачынку. Каб адчуць маштаб акваторыі, прывяду некалькі лічбаў: “Лебядзіны” здольны прыняць амаль дзве тысячы чалавек. Яго прапускная здольнасць за суткі ўлетку дасягае амаль васьмі тысяч, а за год — два з паловай мільёны наведвальнікаў. Аквапарк дзеліцца на дзве пляцоўкі: адкрытую — летнюю і закрытую, якую можна наведваць круглы год. Яшчэ б! Тут столькі забаў нават для тых, хто не любіць плаваць! Ёсць дзіцячы цэнтр з атракцыёнамі, ёсць “тэрыторыя прыгажосці” з поўным пералікам аздараўленчых працэдур. Можна пайсці ў трэнажорную залу. І нават па начах у аквапарку жыццё працягваецца дзякуючы гарачым вечарынкам. На пірсе парку можна палюбавацца прыгажосцю прыроды вадасховішча і пакатацца на катамаранах. І, нарэшце, заначаваць у гатэлі, які знаходзіцца там жа.
Яшчэ мінчане любяць адпачываць на Цнянцы. Дарэчы, сюды, да вадаёма, як і на Камсамольскае возера, лёгка дабірацца: на трамваі, а потым крыху прайсціся. У гэтых напрамках курсіруюць і тралейбусы, і маршруткі, і аўтобусы. Амаль сотню гектараў займае плошча вадасховішча, а ў глыбіню возера дасягае васьмі метраў. Катлаван ніхто не капаў, ён мае натуральнае паходжанне. Першапачаткова вадаём быў створаны для прамысловых патрэбаў. Але неўзабаве возера ператварылася ў зону адпачынку.
Нягледзячы на тое, што Цнянка знаходзіцца ў межах Мінска, калі сюды трапляеш, ствараецца адчуванне, што выехаў за горад. І падаецца, што навокал мала людзей. Хоць афіцыйна тут налічваецца аж пяць пляжаў.
Цнянскае вадасховішча існуе ўжо 35 гадоў. Летась пачалася яго глабальная рэканструкцыя. У сувязі з гэтым адміністрацыя раёна прапанавала грамадзянам прыдумаць свае назвы мясцовых пляжаў ці прагаласаваць за існуючыя варыянты.
На абноўленым возеры з’явіліся пірсы. Тут можна назіраць захад сонца і карміць качак ледзь не з рукі. Дабавіліся спартыўныя і назіральныя пляцоўкі, веладарожкі. Ёсць альтанкі і мангалы. Дарэчы, абсталяваныя для пікнікоў месцы папулярныя не толькі ў летні час. Яно і зразумела: жаданне быць бліжэй да прыроды не заменіш ніякімі выгодамі цывілізацыі. А вось стацыянарных кафэ і магазінаў тут пакуль няма. Гэта і да лепшага: нішто не парушае загарадную атмасферу. Хоць мясцовыя ўлады паклапаціліся пра магчымасць падключэння абсталявання да электрасеткі. Так што ў адпачывальнікаў ёсць магчымасць паласавацца марожаным.
Цнянскае возера — гэта і цэнтр вадохрышчанскіх ныранняў. Кожны год у студзені аматары экстрэмальных відаў загартоўвання здзяйсняюць рытуальныя купанні. У апошнія гады да іх далучыліся супрацоўнікі МНС, для якіх старажытны абрад стаў прафесійнай традыцыяй. А ўвесну на Цнянку прылятаюць лебедзі. Адпачывальнікі з задавальненнем іх падкормліваюць. У падзяку лебедзі дазваляюць сябе пагладзіць, што выклікае асаблівае за-хапленне ў дзяцей.
А яшчэ пра фантаны. Адзін з самых вялікіх фантанаў у горадзе знаходзіцца каля Вялікага тэатра оперы і балета, яго ёмістасць — 300 тысяч літраў вады. Яе хапіла б, каб напоўніць басейн стандартных памераў. Найстарэйшаму ў горадзе фантану пад назвай “Хлопчык з лебедзем” больш за 140 гадоў. Ён быў пабудаваны ў гонар першага пушчанага ў Мінску водаправода. Знаходзіцца рукатворны гейзер у Аляксандраўскім скверы.
Фантан на плошчы Незалежнасці мае 512 рознакаляровых струменьчыкаў, якія прыгожа падсвечваюцца ўвечары. Каб водная канструкцыя працавала без перабою, на яе траціцца 200 кілават электраэнергіі. Гэта ўсё роўна, што ўключыць у разетку адначасова паўтары сотні электрачайнікаў! Хоць фантан “Ветразь”, што на Камсамольскім возеры, спажывае энергіі ў чатыры разы больш.
Фантан “Юнацтва” — адна з самых рамантычных скульптур Мінска. Худзенькія хлопчык і дзяўчынка стаяць на адной каленцы з чашай у руках, каб напаіць адно аднаго вадою. Фантан знаходзіцца побач з касцёлам Святога Сымона і Алены. Гавораць, калі пацерці каленку адной са статуй, усе праблемы з асабістага жыцця знікнуць.
Прыгожую скульптурную кампазіцыю можна ўбачыць у парку імя Янкі Купалы каля цырка: над басейнам нахіліліся бронзавыя фігуры дзяўчат, якія кідаюць вянкі ў ваду. Гэта даўняя традыцыя варажыць на жаніха ў свята Купалля.
Аліса Красоўская