Belta
Tematem naszego numeru jest “Kultura jako styl życia”, obejmujący wszystko, co kryje w sobie to wieloznaczne pojęcie.
Wcale nie każdy, kto wydawałoby się ze względu na wykonywany zawód powinien nieść kulturę społeczeństwu, spełnia jej wysokie kryteria. Twórcza koniunktura niestety wciąż jest żywotna. Całe szczęście, że w naszych publikacjach jest wystarczająco dużo nieprzemijających zjawisk. Opowiadamy między innymi o tym, jak bogaty dorobek artystyczny znanego malarza nawet po upływie wielu lat wpływa na działalność innych ludzi, w artykule zatytułowanym “Piękno na stulecia od Iwana Dmuchajły”.
Publikację “Wdzięczny losowi” również zamieściliśmy w obrębie tematu tego numeru. Jest to wywiad z rektorem Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego Siarhiejem Abłamiejką — człowiekiem wykształconym i w tym konkretnym przypadku synonimicznie kulturalnym.
Co formuje nasz światopogląd kulturalny? Oczywiście współczesne doświadczenie. Opiera się jednak na przeszłość, gdzie są nasze źródła i bogate dziedzictwo kulturowe. Dobrze, gdy odradza się to, co jest godne nie tylko naszej pamięci. Brand narodowy Białorusi pas słucki właściwie narodzi się po raz drugi. Opowiemy o tym w publikacji “Wyroby na wagę złota”.
Pomysł odrodzenia technologii i tradycji produkcji legendarnych pasów słuckich należy do Alaksandra Łukaszenki. Dwa lata temu z jego inicjatywy zaczęto realizować program państwowy “Pasy słuckie”. O pasach słuckich zaczęto mówić i pisać, zaczęto je promować, przy tym na różne sposoby: motywy pasów zaczęły pojawiać się na okładkach książek, sukienkach, znaczkach pocztowych, monetach. Głównym celem programu jest odrodzenie produkcji pasów słuckich. Trzysta lat temu tkano je ze złotych i srebrnych nici, ceniono jak dzieła sztuki, podróbki robili nawet francuscy rzemieślnicy. Na odrodzenie produkcji potrzebny był czas i wysiłek specjalistów z różnych dziedzin. Historycy sztuki Narodowej Akademii Nauk Białorusi zbierali i badali rzadkie pasy. Malarze i kreatorzy mody pomagali im stworzyć koncepcję restauracji pasów. Pracownicy Wiciebskiego Państwowego Uniwersytetu Technologicznego opracowali komputeryzowany warsztat tkacki. Pierwszy pas słucki wyprodukowany według odrodzonych technologii, to jest replikę autentycznego pasa, wręczono prezydentowi w trakcie jego wizyty w Słucku tej wiosny. Ważący pięćset gramów, o długości trzech i pół metra pas Alaksandr Łukaszenka przekazał do Pałacu Niepodległości.
Kulturę zasilają między innymi tradycje. Istnieje teoria, że Polesie jest praojczyzną Słowian, właśnie stąd ruszyli podbijać nowe obszary. Urodził się tu i mieszkał Kiryła Turaŭski, którego nazwisko badacze wymieniają wśród ewentualnych autorów zabytku literatury staroruskiej “Słowo o wyprawie Igora”. Czy tak właśnie jest, niech sprzeczają się historycy i krajoznawcy. Tego, że Polesie rzeczywiście jest szczególną krainą, nikt nie podważa. W agromiasteczku Laskawicze w obwodzie homielskim odbyła się trzecia edycja Festiwalu Międzynarodowego Tradycji Etnokulturalnych Zew Polesia. Na festiwal zgodnie z tradycją zaproszono nie tylko jedenaście powiatów obwodu homielskiego i bresckiego. Odezwali się nasi sąsiedzi — Ukraińcy, Polacy, Rosjanie, jego zew usłyszano również w dalekich Chinach.
Dowiedzieć się więcej o tym wydarzeniu można z publikacji “Na Polesiu słychać było oklaski”.
Kultura ma wiele wymiarów. Obejmuje wiele składników. Czasami ich harmonię trudno osiągnąć. Gdy jednak ludzie pamiętają o kulturze, gdy trzymają się jej zasad — kultury zachowania nie w ostatniej kolejności — styl życia jest o wiele bardziej atrakcyjny.
Wiktar Charkoŭ
