Не новы лядовы палац, не старажытная белая вежа ратушы, не начынены сучаснай тэхнікай інфармацыйна-камп’ютарны цэнтр, нават не гарадскі кірмаш з яго стракатымі таварамі ўразілі Алёшу Цвічка. Не, зусім не яны. А што ж тады? Ды ніколі вы не здагадаецеся, хоць на любой кававай альбо чайнай гушчы пагадаеце… Ніколі, кажу я вам, ніколі!
Уразілі нашага Алёшку… звычайныя парэчкі, якіх, пэўна, як кажуць, навалам у вашай вёсцы альбо на дачы.
Запрасіў Алёшку да сябе ў госці даўнішні сябра яго бацькі Андрэй Міхалыч, альбо проста Міхалыч, які часта ездзіў да нас на рыбалку на возера Мокрае.
І вось Алёшка Цвічок у гасцях…
Жыў Міхалыч ва ўласным доме, які быў непадалёку ад цэнтра горада. Меў свой невялікі садок, дзе раслі яблыкі і грушы. Абапал садка, на працягу ўсёй агароджы, былі пасаджаны кусты парэчак. У першы ж дзень прыезду, апоўдня, запрасіў Міхалыч у свой садок Алёшку з сябрам. Зайшоў Алёшка і… рот раскрыў! Каля агароджы быццам бы агонь нейкі гарыць: чырвоныя-чырвоныя кусты!
— Што гэта?! — паказвае ён на кусты.
— А што, ты хіба не пазнаеш гэтых ягад? — шчыра здзівіўся Міхалыч.
— Не...
— Ну прыглядзіся, — прапанаваў Міхалыч.
— Здаецца, парэчкі... Дык яны тут нейкія чырвоныя! Яны ж… з-зялёныя…
— Га-га-га! — зарагатаў на ўвесь садок Міхалыч. — Га-га-га! Зялёныя — чырвоныя! Га-га-га!
Міхалыч здагадаўся, у чым справа. Яму неяк Алёшкін бацька расказваў: «А мой гарэзлівы хлапечы ўзвод (у Алёшкі было яшчэ пяць братоў) як высыпе ў садок, дык накідваецца на кусты — начыста яшчэ зялёнымі ўсе ягады абрывае! Ніколі не даюць ягадам нават кропельку пачырванець…»
Ехаў дамоў Алёшка, а перад вачыма яго тыя чырвоныя кусты парэчак стаялi.
— Братам раскажу — не павераць!..
