Гэты лірычны твор вядомага беларускага паэта Уладзіміра Дубоўкі, бясспрэчна, можна аднесці да ліку вершаў пра каханне. Ён кранае душу і, як кажуць, адразу западае ў сэрца.
Ты руку сваю забінтавала,
маладая… як цябе і клікаць?
Маё сэрца рвецца на кавалкі
і сціскаецца тугой вялікай.
Вусны пацалую шчыра, моцна,
прытуліся… Хай гавораць людзі:
словы іх, як палыновы воцат,
звінавацяць і мяне ў блудзе.
Ці ж я буду скардзіцца на крыўду:
у душы паэта — чорт зламае карак.
Плач душою, а часіны прыйдуць,
слёзы завіюцца у каралі…
Ты руку сваю забінтавала,
чым я раны сэрца забінтую?
Яно рвецца, рвецца на кавалкі
за сябе, цябе і за другую.
А вось як ён гучыць у перакладзе на рускую мову, які зрабіла Вікторыя Салаўёва:
Ты свою забинтовала руку,
молодая... как тебя и звать-то?
Сердце стонет, сердце сжалось в муке,
а тоска зовет в твои объятья.
Губы поцелую крепко, страстно,
ну прижмись... Плевать, что скажут люди:
их слова — полынный уксус — ясно,
даже мне вину припишут в блуде.
Обижаться все равно не стану:
ведь поэт в душе — черт ногу сломит,
Плачь душою. Времена настанут —
слезы серебром печаль омоют.
Ты свою забинтовала руку,
чем я раны сердца забинтую?
Разрывается оно от муки
за себя, тебя и за другую.
І напрыканцы некалькі слоў звычайных перакладаў:
Жамерыны — выжимки, мезга
Бобачка — горошинка, катышек
Гідліва — брезгливо
Нашкодзіць — навредить
Лузаць — лущить
Загаіць — излечить
Калматы — мохнатый
Наготка — ноготок (бот.)
Паказальнік — указатель
На гэтым сёння ставім кропку. Спадзяюся, у наступны раз зноў нешта цікавае пашукаем.
