У народнай культуры ўсходніх і заходніх славян гэта дрэва мела дваістую характарыстыку. Да маладой вярбы ставіліся як да карыснага і свяшчэннага дрэва: галінкі маладой вярбы неслі ў храм, каб асвяціць, затым прыносілі дадому, і выконвалі з імі шэраг рытуальных дзеянняў, сімвалізуючых адраджэнне (ці зараджэнне) новага жыццёвага цыкла, новага здароўя і ўраджаю.
У той жа час старое дрэва вярбы заўсёды выклікала перасцярогу: лічылася, месца, дзе яно расце, благое, таму што там жывуць чэрці, вадзяныя і іншыя нячысцікі. У беларусаў існавала павер’е, што ранняй вясной чэрці залазяць на старую вярбу, каб пагрэцца. Але, пасля таго як маладыя галінкі вярбы людзі асвяцяць у храмах, чэрці пападаюць зноў у ваду. Таму, каб не трапіць у рукі да нячыстай сілы, да Вербнага тыдня забаранялася хадзіць на балоты, да вады — у так званыя “гіблыя” мясціны, выпускаць карову з двара і г. д. Старыя людзі казалі, што “з таго, хто парушыць забарону купацца да Вешняга Міколы, вырасце вярба”.
На Беларусі лічылі, калі вярба вырастала да такіх памераў, што ў ёй стварылася дупло, там абавязкова паселіцца чорт са сваёй жонкай. Пра тых, хто моцна закахаўся, казалі: “Улюбіўся, як чорт у сухую вярбу”.
Суседства вярбы з “гіблым” месцам і традыцыйныя ўяўленні пра яе сувязі з нячыстай сілай паспрыялі таму, што яна з цягам часу стала своеасаблівым рытуальным цэнтрам выканання шэрагу спецыфічных магічных дзеянняў. На старую вярбу адсылалі “33 няшчасці” і самыя цяжкія захворванні.
Паколькі вярба расла каля вады і выконвала ролю сімвалічнай мяжы паміж зямной і воднай прасторамі, гэта дрэва забаранялася садзіць каля дома, на агародзе, у садзе.
