Верш Мікалая Някрасава «Несжатая полоса» ў свой час быў у школьнай праграме. Ці ёсць ён у сучасных падручніках — не ведаю. І хоць шмат гадоў прайшло з часоў вучнёўства, гэтыя радкі засталіся ў памяці. Згадаем урывачак:
Поздняя осень. Грачи улетели,
Лес обнажился, поля опустели,
Только не сжата полоска одна…
Грустную думу наводит она.
Кажется, шепчут колосья друг другу:
«Скучно нам слушать осеннюю вьюгу,
Скучно склоняться до самой земли,
Тучные зерна купая в пыли!»
А цяпер гэтыя радкі ў перакладзе на матчыну мову:
Позняя восень. Буслы адляцелі,
Лес агаліўся, палі апусцелі,
Толькі нязжатыя гоні адны,
Смутную думку наводзяць яны.
Шэпча, здаецца, там з коласам колас:
«Нудна хіліцца да самай зямлі,
Спелае зерне купаць у раллі.
Кожную ночку ў нас толькі начуюць
Дзікія птушкі і злосна руйнуюць,
Заяц нас топча, віхура нас б’е…
Дзе ж гэта сейбіт? Чаму жаць не йдзе?»
Вецер даносіць адказ неўпапад:
«Вашаму сейбіту моцы не хват!»
А цяпер пераходзім да звычайнай прозы. Можаце праверыць, ці ведалі вы вось такія, напрыклад, пераклады:
сеятель — сейбіт
упразднить — скасаваць
зритель — глядач
репейник — дзядоўнік
душица — мацярдушка
вещь — рэч
бокал, чаша — келіх
планка, наличник — ліштва
погода — надвор’е
визжать, скулить — скавытаць
чешуя — луска
початок — катах
неловко, неудобно — ніякавата
острога — восці
хрупкий — крохкі
бить, пороть, стегать — лупцаваць
пробка — корак
овечья шерсть — воўна
отец — бацька
курносый — кірпаты
фига, кукиш — дуля
знания — веды
миг, мгновение — імгненне
обида — крыўда
родник, ключ — крыніца
Ну і досыць пакуль. А заўтра, спадзяёмся, зноў нешта перакладзём.
