(Заканчэнне. Пачатак у № 120.)
А да таго часу немаўля называлі незвычайным імем — Багданька, г.зн. дадзены Богам (параўнайце: адно з найбольш пашыраных сярод украінцаў імя — Багдан). Ідэальнай лічыцца сітуацыя, калі чалавек мае два імені: храмавое, духоўнае, якое не павінен ведаць ніхто, акрамя хросных бацькоў і святара, а таксама свецкае імя або вулічную мянушку, якое, па перакананні біяэнергетыкаў і знаўцаў народнай традыцыі, не можа быць транслятарам шкоднага ўздзеяння на чалавека. А ўспомніце, як мы паводзім сябе тады, калі першы раз наведваем парадзіху і яе дзіця? Баючыся сурочыць немаўля, мы тройчы сплюнем праз левае плячо, а затым тройчы прамовім заведама ілжывую, але амаль абавязковую і ўсім зразумелую ў дадзеным кантэксце формулу-зман: “Цьфу! Які ж ты гідкі, непрыгожы, плюгавы!” Гэты прынцып міжасабовых стасункаў захоўваецца і ў сучасным жыцці. Мы не хочам гаварыць пра свае блізкія планы, каб не разбурыць задуманае (асабліва гэта характэрна для спартсменаў, прадстаўнікоў культуры і мастацтва). Калі ў нас пытаюцца пра наша матэрыяльнае становішча, мы сціпла заўважаем: “На хлеб з маслам хапае”.
Усе ўзгаданыя сітуацыйныя кантэксты даюць нам нечаканую падказку і дапамагаюць расшыфраваць сэнс пажадання “Горка” ў структуры вясельнага абраду: маладым сапраўды жадалі сямейнага дабрабыту, узаемаразумення і салодкіх пацалункаў, але, каб зберагчы маладых ад людской зайздрасці і жадання нашкодзіць, збіць нячыстую сілу з панталыку, ім крычалі зусім іншае.
