Лев Толстой искренне не понимал, зачем она нужна, поэзия? Ведь писать в рифму — это все равно, что ходить по одной половице да еще через равные промежутки приседать... Есть даже мнение, что поэтическим слухом обладает не более 11 процентов человечества. В кои Лев Толстой, по всей очевидности, не входил. Правда, перебирая читательскую почту, в эти проценты веришь с трудом — столько стихотворных опусов. И как порой трудно объяснить человеку, вкладывающему всю душу в написание строк, что одного вдохновения и желания мало, что стихотворение — это всегда маленькое чудо и далеко не каждому дано его сотворить. На заседаниях молодежного клуба «Лiтаратурнае прадмесце» мы часто спорим о явлениях такого чуда... Услышите вы его отзвуки, нет ли в стихах предместьевцев — не знаю. Но знаю, что вам, уважаемые читатели, поэзия нужна. Как недавно написал в своем письме Роман Родионович Каравкин из поселка Сокол, «...целый день светло было на душе от полоски «Лiтаратурнага прадмесця»... И сейчас люблю вспомнить этот маленький фейерверк в газете «СБ».Мы искренне надеемся, что и эта подборка принесет кому–то подобные ощущения.
Рагнед Малахоўскi
Няма каму сказаць да пабачэння.
Чарговы эпiзод жыцця пагас.
У прыцемках туманных вымярэнняў
Абражаны хлуснёй, блукаў не раз.
Нябёснай асалодай наталiцца
Цi здолее сасмяглая душа?
Ды лёс мой — заўтра зноўку нарадзiцца
I пiць каханне з зорнага каўша.
Спявае ў шыбах вецер калыханку
На мове, зразумелай толькi мне.
Хвiлiны падкрадаюцца да ранку,
Iх не спынiць, як не спынiць мяне.
Спяшацца ў заўтра, як агню, баюся.
Саломiнку надзеi лёс падаў.
I выбар зроблены. Я застаюся
У тым жыццi, якое Бог мне даў.
Таццяна Пратасевiч
«Усё сваё жыццё
Аркуш паперы
Марыў пра малюнак».
Аксана Спрынчан
I малявала сонца на iм
прамянямi iгрыстымi,
весялiлася...
I знiкала.
I вецер гуляў па iм
подыхам бестурботным —
i знiкаў.
I толькi дождж плакаў,
гледзячы на чысты аркуш
I разумеючы сваю бездапаможнасць.
I, выпадкова, маляваў слязьмi
Бачны малюнак.
Мастак, якi
пакутваў.
Таццяна Нiлава
Звон у званы
Б’ецца рухава
Разам з дажджом.
Разам з табою
Зорка нiводная
Не пагасне.
Дзень адзiнотай сваёй
Ляжа
На рукi твае,
На твае вочы.
I сэрца радзее
З кожным рухам.
Цесна
У думках,
У пачуццях — горача.
Ноч — у чаканнi
Лье малако
У маленькi сподачак:
Пi, Млечны Шлях!
Недзе далёка —
Людзi i лiўнi
Полюць ружы.
Сыплюцца зоркi,
Толькi нiводная не пагасне...
Вiка Трэнас
спяваю жыццё, хоць не знаю нiводнае ноты
засмяглымi вуснамi п’ю адзiноту
пах ейны такi нечакана п’янкi i гаркавы
пазбыцца яе немагчыма
налiце мне кавы
ёсць нехта, хто вечна чакае гарэзу малую
ёсць нехта, хто дзверы адчынiць i ў скронь пацалуе
Таццяна Будовiч
я не прачнуся калi ты прыснiшся мне
мы застанемся з табой маладымi ў сне
там не замярзае нiколi вада дамы
грэюць пад сонцам бакi i няма зiмы
золатам блiкi на моры калi глядзець
з самай высокай скалы на краi сядзець
куртка твая паратунак ад ветру мой
вершаў без знакаў прыпынку маiх герой
Алесь Спiцын
Калi ты грукаеш у дзверы цiшынi
Яна на грукат твой
Табе адчынiць
Толькi будзе
Яна
Ужо
Не цiшынёй...
* * *
Твой самалёт адляцеў...
i толькi на цёплым блакiце
Памяцi знакам,
Як танюткая нiтаўка,
Як бялявы валасок
На лацкане пiнжака —
Срэбраны ў сонечных промнях —
Застаўся
Ягоны
След...
Андрей Тявловский
Господи Боже, воля твоя,
Сила твоя и право:
В мире бездушия и вранья,
В хаосе слов лукавых
Дай различить осторожный свет
В недрах чужого сердца,
Дай за отказ не принять ответ,
Веру — за фарисейство.
Встречу одну отличить позволь
В тысяче встреч ненужных.
Дай за обидой увидеть боль.
А за словами — душу.
Дай, отвергая фальшивый рай,
Не обмануться ложью.
И самому обмануть не дай —
Господи, если можно...
Юля Новiк
Сонца вернецца —
Я буду iншай:
Памяняю калекцыю кiнжалаў
На томiк Амара Хаяма;
Выкiну за дзверы
Скамечаныя запiскi
Паслухмянага дзяцiнства;
Адпомшчу сабе моцнай —
Забуду пару важных тэлефонаў;
Куплю вазон з кактусам
I стану вырошчваць цярпенне.
Сонца вернецца —
Я буду iншай —
Настолькi, каб ты захапiўся
I перасялiў мае справы
У сваё жыццё.
Маргарыта Аляшкевiч
Я не крыўджу сланоў, каб сабе збудаваць сваю вежу,
Не шукаю i месца таго, што на свеце няма.
Дый навошта? Пашыю для вокнаў–цнатлiўцаў адзежу,
Незаўважна, цiхенька за рондлямi знiкну сама.
Ты не знойдзеш мяне ў iншасвеце, дзе панi аўсянка
Ладзiць балi на кiпнi. А з вежы — не знойдзеш шляхоў.
Ад плiты да лазенкi, ад зэдлiка i да фiранкi
Кожны дзень, кожны дзень, Рапунцэль, не чуваць галасоў.
Вiктар Ываноў
Ранняя вясна — я праветрыў вочы.
Сонейка прыйшло, як глыток паветра,
Чацвяргi i пятнiцы напаiла
Пахам чарэшнi...
Сонейка былое — па–за шчылiнай
Памiж аканiцаў маiх павекаў.
Ведаеш, глядзець на сваю былую
Музу балюча.
Нехта загарае на гэтым сонцы,
Дыхае паветрам i спiць
спакойна,
Можа напiвацца калi заўгодна
Смакам чарэшнi.
Журавель iшоў да мяне
ў абдымкi —
Вымавiў «ПРЕВЕД», паляцеў на поўнач,
I рукамi трэба шукаць пустымi
Новую музу.
Усевалад Гарачка
Дрэва было высокiм,
Покуль не збудавалi дом.
Мары былi высокiмi,
Покуль я быў маленькiм.
Покуль я быў маленькiм,
Былi высокiя мары.
* * *
Н.
Не шукаю iншых сяброў,
Не палю таемна агню.
Не бывае пры днi — iншага дня,
I калi ты — мой дзень,
Iншае — ноч.
Мiкола Кандратаў
Заспетыя выклiкам
Летняга лiўня
Вы мне не здзiвiлiся —
Я Вам здзiвiўся.
Вас вабiлi прывiды
Сноў кiпарысных.
Вы мною не трызнiлi —
Я Вамi трызнiў.
З зямлёю заручыны,
Поўню сырую
Вы мне не даруеце.
Я вам дарую.
П’ючы праз саломiнку
Неба у промнях,
Мяне вы не ўспомнiце,
Я Вас успомню.
Дмитрий Ермолович–Дащинский
Вернитесь
«Прысядзь, я цябе не прымушу
Адкрыцца ў растайнай
журбе.
i шчасця твайго не парушу,
Калi яно ёсць у цябе!»
Яўгенiя Янiшчыц
Остаться я вас не заставлю —
Чужие дороже своих.
Но день мне покажется талым,
Когда он один на двоих.
Но в мертвом затерянном парке
Опять одиноко грустим.
И пусть от руки вашей жарко,
Друг друга уже не простим.
Ведь сделав кристальною душу
Зимы оскорбленье не снесть.
...Я Вашего счастья не рушу.
Но разве оно у вас есть?
Iгар Клепiкаў
...Толькi нехта сказаў да мяне
Пра ўсё гэта. I лепшымi словамi.
Нiбы ўзняўшыся над галовамi,
Бачыў неба блакiт па вясне,
Бачыў птушак, якiя дамоў
Шлях шукаюць стамлёнымi крыламi
Над лясамi, палямi застылымi,
Над балотамi ў край сваiх сноў...
Толькi нехта сказаў да мяне
Пра ўсё гэта, i лепшымi словамi.
I радок той душу ахiне
Пад нябёсамi вечна новымi...
Змiцер Арцюх
На лiрычна сцюдзёным акне
Я спрабую Табе напiсаць
Як самотна i холадна мне
Адзiнокую поўню чытаць.
Адзiнотай заменiцца сiнь,
Што пакiнулi вочы твае.
I не будзе класiчных вяргiнь
На лiрычна сцюдзёным акне.
