Страна отметила очередной День белорусской письменности. В Ганцевичах, ставших столицей праздника, с многочисленных сцен звучало слово белорусских литераторов. Ведь письменность и литература — понятия неразделимые, именно в художественном произведении язык обретает свое высшее бытие, обрабатывается, как алмаз, талантом поэта или прозаика. Поэтому сегодня на страницах, посвященных прошедшему — но не ушедшему — празднику, уместно прозвучат стихи молодых белорусских поэтов из клуба «Лiтаратурнае прадмесце».
Наста Грышчук
* * *
Мая Беларусь — не балота.
Мая Беларусь — чысты бор,
Дзе ты разумееш, хто ты,
Дзе сосны да самых зор.
Блукае там Чорны Война.
Квiтнее купальскi цуд.
I сэрцу майму спакойна,
Пакуль Беларусь — тут.
Рагнед Малахоўскi
Рэкi
Вiталю Скалабану
Калiсьцi i сонца
ў сцюдзёных нябёсах астыне...
Ды сёння жыццё
Нам умовы дыктуе свае.
I рэкi ў нямы тагасвет
Накiроўваюць плынi...
Бяссонныя рэкi...
Iм сiлы даўно нестае.
Адкуль тая сiла...
Яна, як стагоддзяў магiла.
Равуць па–над безданню–прорвай
Вятры–змагары.
Прыжмурыцца неба,
Што наша жыццё баранiла, —
I рэкi выкручваюць плынi
ў крутыя вiры.
Над прорваю — людзi,
Як дрэвы.
I пахне жывiцай.
I выкрыкне хтосьцi ў пустэчу
Надрыўна:
«Жывi!»
А неба самотна i стомлена
ў рэкi глядзiцца...
Блакiтнае неба —
У рэкi блакiтнай крывi.
Ирина Карелина
Письмо
У осени по–прежнему твой запах
И синие, бездонные глаза.
Дожди который день играют Баха
На клавишно–органных небесах.
Пишу тебе без видимой причины.
Во вторник. В девять вечера. На мейл.
Что так же пью от грусти витамины,
Чуть реже — обжигающий глинтвейн.
Взахлеб читаю Ницше и Ремарка,
Впадаю в философскую хандру...
Седеют под окном деревья парка —
Им тоже не хватает чьих–то рук.
Нанизываю месяцы на нитку,
Ночам уже давно потерян счет.
Ноябрьская эпоха, как улитка —
На встречу с декабрем едва ползет.
Все так же засыпаю под Шопена.
И сны, как раньше, только о тебе.
«А помнишь, мы неистово хотели
Уехать до весны?.. В глухой Тибет».
Пишу тебе открыто, что скучаю,
Запретам и табу наперекор.
И греюсь изнутри. Зеленым чаем,
Раз ты неимоверно далеко.
Вiка Трэнас
***
Называй ты гэта як хочаш.
Цяжкая туга цi чуйная роспач,
чуццё, пачуццё цi голас крывi,
бо прыйдзе само — завi не завi.
Iсцi за iм след у след — галоўнае,
бо калi завiруха ў галовах — не
ўратавацца — хiба што спёкай у сэрцы,
пясчынкай у пустцы цi птушкай у клетцы,
хоць i смага ад зноў не прамоўленых слоў.
У сутве не хапае нi сноў, нi слёз,
а стае толькi —
рэха ад слоў,
прорваў ад сноў,
солi ад слёз.
Ды не знаеш: цi ў вырай вярнуцца,
цi з вiра напiцца,
цi жвiрам засыпацца.
Перабiраеш горы драбнiцаў.
Гора драбнiцца.
Усевалад Гарачка
* * *
В.
Так,
Яна была зоркай,
I каб пабачыць яе,
Ты чакаў ночы
Цi спускаўся
У цёмны халодны калодзеж.
Яна была зоркай,
Але не тваёй.
Твае ж былi —
Ноч i калодзеж.
Алесь Емельянаў
* * *
Верш — iмгненне, выхапленае ў вечнасцi
I застылае на паперы,
Нiбы закрышталiзаваная ў бурштыне кузурка,
Травiнка цi каменьчык.
Першыя вершы пiсалiся менавiта бурштынам,
ён надта ўдала вычапляў вобразы i
Аблямоўваў iх непаўторную форму,
Метафарычна спалучаў немагчымае.
Яго ўдасканальвалi i рэдагавалi
Марскiя хвалi,
I вершы, давершаныя iмi,
Мы бачым цяпер,
Праз тысячы гадоў.
I напрыканцы я не стаўлю кропку,
Бо я за давершанасць
Бурштынавых вершаў
Алена Харук
Восеньскi настрой
Ад твайго парога да майго
Некалькi гадзiн у цягнiку
Цягнуцца нiбыта цэлы год.
Падпiраю ля вакна шчаку.
Зрэдзь калi змяняецца пейзаж:
Лес, палi, сяло, iзноў палi,
I чырвонай нiткаю наўсцяж
Восеньскi настрой па ўсёй зямлi.
Быццам бы не верачы вачам,
Я бясконца еду ўсё далей,
Каб знайсцi таго, хто распачаў
Фарбаваць у жоўты колер лес.
Бяссэнсоўны пошук наўздагон.
Мой прыпынак. Вецер. Дождж нудзiць.
Ад твайго парога да майго
Восенi на некалькi гадзiн.
Аксана Спрынчан
* * *
Туман увосень з водарам вясны...
Чаму б далей не жыць на свеце белым?..
Ды памiраюць у сяброў бацькi,
пад гэтым небам больш сябры не дзецi...
Баюся iм у вочы зазiрнуць,
убачыць тое, што мяне чакае...
Сябры — не дзецi,
я ж — яшчэ дзiця,
хоць i ў тумане тлумнага пытання:
«Чаму б не жыць?..»
У водары вясны
гусцей туга апошняга туману...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Я запрашу гасцей...
Татьяна Бородуля
* * *
Это белое небо и крыши домов
над дорогой к тебе, по которой плывут
полюбившие смерть корабли моих снов,
позабывшие свой ежедневный маршрут.
И на всех кораблях я прощаюсь с тобой,
мое море, в котором отсутствует дно.
...Над дорогой моей, над моей головой
только море белеет и небо одно.
