На жаль, з творчасцю паэта Яраслава Смелякова большасць з нас знаёма толькі дзякуючы вядомай кінастужцы Леаніда Гайдая. Памятаеце той момант, калі Шурык пранікнёна чытае свой любімы верш пра цудоўную дзяўчынку Ліду? А сёння мы прапануем вашай увазе верш гэтага аўтара, які мае назву «Белорусам»:
Вы родня мне по крови и вкусу,
по размаху идей и работ,
белорусы мои, белорусы,
трудовой и веселый народ.
Хоть ушел я оттуда мальчишкой
и недолго на родине жил,
но тебя изучал не по книжкам,
не по фильмам тебя полюбил.
Пусть с родной деревенькою малой
беспредельно разлука долга,
но из речи моей не пропало
белорусское мягкое «га».
Ну, а ежели все-таки надо
перед недругом Родины встать,
речь моя по отцовскому складу
может сразу же твердою стать.
Испытал я несчастья и ласку,
стал потише, помедленней жить,
но во мне еще ваша закваска
не совсем перестала бродить.
А цяпер параўнайце гэты твор у перакладзе на беларускую мову:
Парадніліся не па прымусу,
па размаху сваёй дабраты,
беларусы мае, беларусы,
па крыві і па духу — браты.
Хлапчукоўскімі бачу вачыма
сіні край, што нідзе не забыў;
не па кніжках яго завучыў я,
не па фільмах яго палюбіў.
Вёска родная няньчыла мала,
ды ў гады не ўкладзецца туга,
і гаворка мая захавала
беларускае мяккае «га».
Мова, што не даруе абразы, —
ёй рашучасці не пазычаць, —
па бацькоўскаму складу адразу
можа цвёрдай гаворкаю стаць.
Зведаў я і няшчасце, і ласку,
стаў цішэй і разважлівей жыць,
ды ўва мне яшчэ ваша закваска
не зусім перастала брадзіць...
Рубрыку вядзе Мікалай ДУБОВІК
dubovik@sb.by
