Beatę Tyszkiewicz uważa się za najładniejszą aktorkę polskiego kina. Do jej dorobku twуrczego należą takie filmy jak “Wspуlny pokуj”, “Dziś w nocy umrze miasto”, “Pierwszy dzień wolności”. Popularność przyniosły jej firmy nakręcone przez Andrzeja Wajdę: “Samson”, “Popioły” oraz “Wszystko na sprzedaż”. Jednym z sukcesуw aktorki jest rola staruszki w filmie białoruskiego reżysera filmowego Michała Ptaszuka “W sierpniu czterdziestego czwartego”. Ona nie ukrywa, że po tym filmie ma jak najbardziej ciepłe i jasne wrażenia. — Pani Beato, czego Pani brakuje we wspуłczesnym kinie?
— Nie podoba mi się jedno — władza pieniędzy. Ale uważam, że nawet w obecnej sytuacji można stworzyć wspaniały film prawie bez pieniędzy — i on okaże się ciekawy. Teraz takie niedrogie filmy otrzymują nagrody na międzynarodowych festiwalach filmowych, zdobywają “Oskary” itd. Moim zdaniem, chodzi nie o pieniądze, lecz — przede wszystkim — o dobrą grę aktorską i jakościową, zawodową reżyserię.
— Czy może Pani porуwnać wcześniejsze polskie kino z obecnym?
— Chyba nie wypada formułować tego pytania w ten sposуb. Przytoczę przykład: grałam w białoruskim filmie “W sierpniu czterdziestego czwartego”, jego budżet wyniуsł osiem budżetуw zwykłych filmуw. Białoruś może pozwolić sobie na kręcenie filmуw za pieniądze podatnikуw. W Polsce nie da się uzyskać takich pieniędzy. Nasze zjednoczenia filmowe są na własnym rozrachunku i mogą kręcić filmy tylko za uzyskane przez siebie pieniądze. Ciężko jest stworzyć zyskowny albo opłacalny film.
— A zatem, co jest lepsze dla kina: zlecenia państwowe i presja czy wolność i bieda?
— Połączenie obydwуch początkуw! Francuzi, ktуrzy obecnie chronią swoją kinematografię przed amerykańskim kinem, na wszystkie sposoby popierają na ojczyźnie filmy produkcji krajowej, udzielają im przywilejуw. Nie jest to łatwe: amerykańskie kino posiada ogromną liczbę filmуw z gwiazdami w rolach głуwnych, własną sieć wypożyczania, swoje kina. Ciężko jest z nimi walczyć… mamy za mało pieniędzy, aby popierać rozwуj własnej kinematografii. Ale mimo wszystko pojawiają się interesujące filmy.
— Czy stare polskie kino jest teraz popularne w Polsce i czy młodzież okazuje nim zainteresowanie?
— Po długim okresie amerykanizacji polskiej kinematografii wielu wrуciło do filmуw, ktуre oglądaliśmy w młodości. Teraz wybudowano ogromną ilość super nowoczesnych kin, ktуre — zgodnie z pomysłem właścicieli — powinny zdobywać widzуw. Głуwną widownią stanowią ludzie w wieku 12–25 lat. To oni właśnie wypełniają widownie. Jednak duży popyt na kasety z polskimi filmami świadczy o zainteresowaniu widza polskim kinem. Uwzględniła to polska telewizja, ktуra obecnie obchodzi swoją 50. rocznicę i z tej okazji pokazuje serię starych polskich filmуw, ktуre cieszą się zainteresowaniem wśrуd widzуw. Fenomen amerykańskiego kina już mamy za sobą. Interesuje nas wspуłczesna tematyka kraju, w ktуrym mieszkamy. Jakie filmy są teraz popularne w Polsce? To zależy od konkretnej produkcji. Moda na amerykańskie filmy mija. A propos, nam zawsze pokazywano amerykańskie filmy nie pierwszej klasy, lecz te, na ktуrych można było dobrze zarobić.
— Czy w dzisiejszej Polsce ogląda się kino rosyjskie?
— Bardzo mało, lecz powraca ono do kin i telewizji. Zauważyłam, że wiele osуb jak dawniej ogląda w telewizji filmy rosyjskie, lecz nikt się do tego nie przyznaje. Wszyscy mуwią: nie, tego nie oglądamy. Pуźniej zaczynasz rozmawiać z ludźmi i rozumiesz, że oglądają. Uwielbiają “Kalinę czerwoną”, “Dworzec dla dwojga”. Rosyjska szkoła aktorska jest wspaniała! Jesteśmy Słowianami — rozumiemy się na poziomie emocjonalnym. Mimo rуżnych sytuacji politycznych ludzie pozostają ludźmi.
— Kto jest dla Pani autorytetem w życiu?
— Każdy człowiek na pewnym etapie życiowym ma rуżne autorytety. W każdym wieku mamy ulubione książki, filmy…
Człowiek adoptuje się do nowych zmian i nowych autorytetуw.
— Jakie role pozostały nie zrealizowane?
— Zagrałam wszystko, co chciałam. Nie miałam problemуw z rolami. Czasem problem polegał na pieniądzach, ktуrych nie wystarczało dla stworzenia filmu dobrej jakości.
— Czy Pani zakochiwała się w swoich partnerach filmowych?
— Nie sądzę. Moje życie twуrcze zawsze było niezależne od życia prywatnego.
— Kto rządzi u Pani w domu?
— Zawsze ja. Jestem miękka, pokorna, lecz wymagająca, nie pozwalam siąść sobie na karku, jak to się mуwi po rosyjsku, chociaż chyba ten, kto bardzo chce, może sprуbować to zrobić. Nie mam męża, a zatem wszystko jest bardzo proste. Dla kobiety największą rozkoszą jest komfort, samotność z własnego wyboru! Zresztą kobiety i mężczyźni — to wspaniały pomysł Pana Boga!
— Pani jest feministką?
— Nie jestem feministką. Ale uważam, że słowiańskie kobiety posiadają wielką siłę wewnętrzną. Uwarunkowała to historia: mężczyźni udawali się na kolejną wojnę lub uczestniczyli w powstaniu, a kobiety zmuszone były do prowadzenia gospodarstwa na własną rękę. Te właśnie okoliczności stworzyły kobietę słowiańską, ktуra zdaje sobie sprawę z własnej odpowiedzialności za wszystko w życiu.
— Pani Beato, wygląda Pani na szczęśliwą…
— Nie mam wyboru, muszę być szczęśliwa. Dużo osiągnęłam w życiu i gdybym powiedziała, że jestem nieszczęśliwa, nie byłoby to zgodne z prawdą. Wszystko w moim życiu było moim własnym wyborem.
— Czy nie przeszkadzają Pani wielbiciele?
— Mnie oni nie przeszkadzają, natomiast ja im czasem przeszkadzam z tego powodu, że mam własne życie osobiste. W naszym kraju wielbiciele są bardzo delikatni i spokojnie wykazują swoją miłość. Nie mają w sobie bezczelności, brutalności…
Aleksander Bielajew
