Гумарэска
Адам Кірылавіч Шаўцоў, наш таварыш па працы, заўзяты пчаляр-аматар, звычайна вясёлы і ўсмешлівы, апошнім часам стаў нейкім пахмурным, задумлівым. Часта ўздыхае. Я набраўся смеласці дый пытаю:
— Што здарылася, Адам Кірылавіч? Нешта ты ходзіш, як у ваду апушчаны... Можа, занядужыў ці яшчэ бяда якая прычапілася?
— Ды бяда не бяда, а нявыкрутка ёсць, — з неахвотай пачаў пчаляр. — Як той казаў, і смешна, і грэшна.
Вы ж ведаеце, што я ледзьве ўладкаваў на работу свайго зяця-недарэку. А яго начальнік, чалавек зайздросны і сквапны, спачатку патрабаваў мёду, прычым не абы-якога: “Мая жонка вельмі любіць грачышны…” А потым захацеў і сам пчоламі абзавесціся. Маўляў, жонка збіраецца на пенсію, рабіць няма чаго, хай мядок для сям’і здабывае!
І што ж ты думаеш: мусіў я аддаць яму дзве сям’і пчаліных, нават сам завёз вуллі на дачу. І ў самога яшчэ дзве засталіся.
Як бачыш, працягваў Адам Кірылавіч, для зяцька нічога не шкада. Але вось нядаўна трапіўся я на вочы таму начальніку. Ён да мяне з прэтэнзіяй: “Якіх ты мне пчол усырычыў? Яны ж прапалі!”
Я зніякавеў, а потым спахапіўся, пытаю: “А вы іх падкармілі цукрам на зіму?”
— А што, іх яшчэ і карміць трэба, — адвісла сківіца ў начальніка.
— Абавязкова! — кажу яму.
— І многа трэба было даць?
— Ды кілаграмы па два на сям’ю, не менш.
— Яшчэ чаго! — усхадзіўся зяцеў начальнік. — Так яны мяне па свеце з торбай пусцяць! А ты, Адам Кірылавіч, пакуль не ажывіш маіх пчол, пра зяця свайго не напамінай мне, так у радавых інжынерах і будзе гібець.
Вось і думаю зараз, што рабіць далей.
— Давядзецца, відаць, астатнія пчоласем’і аддаць!
— Напэўна, так, — цяжка ўздыхнуў Адам Кірылавіч, запальваючы чарговую цыгарку.
Міхась СЛІВА
