— Аляксандр, прызнавайцеся, чаму вас зацікавіў праект? Вы фанат серыяла?
— Дубліраванне фільмаў — ваша мара?
— Можна сказаць і так. Даўно хацеў папрацаваць у гэтай сферы. Зусім нядаўна ездзіў у Маскву на тэматычны семінар. Пазнаёміўся з галасамі Анджэліны Джалі і Брэда Піта ў Расіі. Зразумеў, як гэта складана быць акцёрам дубляжу, але адначасова і цікава. Мая мара — стаць беларускім голасам шатландскага акцёра Джэрарда Батлера, які сыграў у маім любімым фільме “300 спартанцаў”. А голас Батлера ў Расіі — Уладзімір Антонік — мой кумір. Акцёр зрабіў сябе сам. Паехаў са Слонімскага раёна ў Маскву, паступіў ва Усерасійскі дзяржаўны інстытут кінематаграфіі імя С.А. Герасімава, сыграў у некалькіх дзясятках стужак і агучыў сотні фільмаў. Яго голасам у Расіі размаўляюць Сільвестр Сталонэ, Мэл Гібсан, Рычард Гір, Шон Бін, Ален Дэлон і многія іншыя. Шкадую, што ў свой час таксама не атрымаў прафесію акцёра.
— Але акцёрскі вопыт у вас усё ж такі ёсць?
— Яшчэ студэнтам іграў у КВЗ. А вучыўся, як ні дзіўна, у Пінскім тэхнікуме мяса-малочнай прамысловасці. І ў гэтым выпадку я апраўдваюся жартам з КВЗ: “Колькі паэтаў, кампазітараў і акцёраў далі нам тэхнічныя вузы! Але зваротны працэс немагчымы — яшчэ ні адзін гуманітарны вуз не выпусціў ні аднаго інжынера”. Той першы акцёрскі вопыт так захапіў, што, і працуючы інжынерам-тэхнолагам, бегаў у маладзёжны тэатр, а пасля і зусім пайшоў працаваць у гарадскі тэатр на прафесійнай аснове. У мяса-малочную прамысловасць больш не вяртаўся.
— А як і калі вы адкрылі ў сабе здольнасці дыктара?
— У маім родным Пінску адкрылася радыёстанцыя. Кінулі кліч да ўсіх творчых людзей: хто што можа, прыходзьце рабіце. А я не толькі іграў у тэатры, але і выступаў у музычнай групе, спяваў у рэстаранах. Хацелася паспрабаваць сябе яшчэ ў нечым. Мне на радыё было так цікава, што прайшоў усе прафесіі: гукарэжысёр, сцэнарыст, дыктар. Займаўся маркетынгам, прасоўваннем радыёстанцыі. У выніку дайшоў да пасады праграмнага дырэктара. Быў час — так захапіўся маркетынгам, што сышоў з радыё, уладкаваўся дырэктарам прадпрыемства па вытворчасці софта. Але ўжо праз месяц зразумеў, што гэта не маё — надта сумна і нудна. А тут мама з навінай: “На АНТ адкрываюць радыё. Давай тэлефануй”. І вось я апынуўся ў Мінску. З жонкай, двумя дзецьмі, у маленькай здымнай кватэры. Але мяне не палохалі гэтыя змены. У мяне было шмат энтузіязму, смеласці, жадання працаваць. Напэўна, таму многае і атрымалася. Цяпер у мяне свая гуказапісваючая студыя, займаюся вытворчасцю запатрабаванай аўдыяпрадукцыі для розных арганізацый.
— Аляксандр, раскажыце, а як вы сталі голасам сталічных аўтобусаў, тралейбусаў і трамваяў?
— Зусім выпадкова. Супрацоўнічаў з агенцтвам, якое размяшчае гукавую рэкламу ў транспарце. Аднойчы сказалі: “Аўтапарк у нагрузку прыслаў прыпынкі, запішы, калі ласка”. Мне было няцяжка, запісаў. Калі ў горадзе вырашылі, што трэба пераагучыць усе аб’явы ў гарадскім наземным транспарце, і аб’явілі тэндар, у мяне была перавага перад іншымі кандыдатамі — я ўжо гучаў у транспарце. Так і стаў голасам аўтобусаў, тралейбусаў і трамваяў. Прычым дамовіліся, што ў будучыні я не буду браць плату за агучку. Вырашыў для сябе, што такім чынам скажу “дзякуй” Мінску, які прыняў мяне як роднага. Хутка пройдуць II Еўрапейскія гульні, стаіць пытанне звяртацца да жыхароў і гасцей горада на англійскай мове. Вось буду цяпер падцягваць мову.
— Каб так прыгожа гаварыць, як вы, напэўна, адных прыродных дадзеных мала. Вам шмат прыйшлося працаваць над тэхнікай і культурай маўлення?
— Вельмі шмат. Працягваю працаваць над гэтым кожны дзень. Езджу на семінары, вывучаю розныя методыкі, займаюся ў лепшага фаніатра краіны Святланы Натаравай. Праз яе праходзяць усе нашы выканаўцы. Я хаджу да яе як дыктар.
— Як рэагуеце, калі чуеце свой голас у транспарце ці па радыё?
— Першы час было вельмі жудасна — быццам глядзіш у люстэрка і бачыш мноства недахопаў, якія іншыя не заўважаюць. Але і карысна — пачаў старанна выпраўляць гэтыя недахопы, каб мог сябе слухаць.
— Голас — ваша прылада працы. Напэўна, і догляд за гэтай прыладай павінен быць пільны.
— Гігіена голасу — вельмі важна. Я не п’ю халоднае. Нават любімую мінералку ўжываю, разбаўляючы кіпнем і дабаўляючы лімон. Вельмі дапамагае методыка ад фаніатра, якую я засвоіў. Штораніцы раблю комлекс дыхальных і глотачных практыкаванняў. А яшчэ вельмі дапамагае ёга. Рэкамендую ўсім, хто хоча звязаць сваю прафесію з голасам. Ёга ўключае не толькі комплекс дыхальных практыкаванняў, але і планкі, якія робяць чалавека больш ўстойлівым, дазваляюць уключаць у працу апору голасу. І да таго ж ёга вельмі супакойвае. А да мікрафона ў стане напружання лепш не падыходзіць — нічога добрага не атрымаецца.
— Дыктар праводзіць дні адзін на адзін з мікрафонам. Гэта адпавядае вашаму тэмпераменту?
— Адзін бок маёй асобы любіць адзіноту. Але другі — патрабуе публічнасці. Мне хочацца ззяць, як зорка на небе. Вось і на гэтым тыдні выконваў ролю дзеда у пастаноўцы “Гуканне вясны” ў гімназіі № 16, дзе вучацца дочкі. Справіўся бліскуча!
— Дарэчы, Аляксандр, вы не толькі вядомы дыктар, але і клапатлівы сем’янін, і шматдзетны бацька. Заўважаеце, што хтосьці з дзяцей можа пайсці па вашых слядах?
— Дзеці ўсе розныя. Данііл — спартсмен, студэнт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта фізічнай культуры, Мікіта — тэхнар, вучыцца на дызайнера ў Інстытуце сучасных ведаў імя А.М. Шырокава. Дочкі — школьніцы: старэйшая Ганна — вельмі творчая асоба са складаным характарам, сур’ёзна займаецца вакалам, самая малодшая дзесяцігадовая Каця таксама вельмі таленавітая, гуляе ў шахматы, вучыцца ў ІТ-акадэміі, танцуе, іграе на гітары. Усе дзеці ў свой час прайшлі праз студыю. Запісвалі іх дзіцячыя галасы. Але калі падраслі, у іх з’явіліся новыя захапленні. Цяпер толькі Каця можа завісаць з бацькам каля мікрафона.
ХТО ЯШЧЭ ПАДОРЫЦЬ СВОЙ ГОЛАС ПЕРСАНАЖАМ “СЕКСУ Ў ВЯЛІКІМ ГОРАДЗЕ” НА БЕЛАРУСКАЙ МОВЕ:
• Таццяна Гладкая агучыць Кэры,
• Ганна Ліпай — Шарлоту,
• Алена Ледаховіч — Саманту,
• Алеся Ляўковіч — Міранду,
• Андрэй Ляшчынскі — Стэнфарда.
mila@sb.by
Фота аўтара.
