Cukiernik został księdzem, odrodził zapomnianą wieś i otrzymał nagrodę od prezydenta

Cukiernik został księdzem, odrodził zapomnianą wieś i otrzymał nagrodę od prezydenta


— Pomóż mi, Ojcze, dusza boli za syna...

— Co cię boli, moja córko? — Czesław Kureczko z troską daje rękę kobiecie. Do niego, proboszcza Kościoła Trójcy Świętej na wsi Rosica w obwodzie witebskim, ludzie często zwracają się o pomoc na skraju rozpaczy, gdy innej nadziei już nie ma. I on pomaga. Przez wiarę odradza nadzieję w sercach.

Pasterz duchowy — to o ludziach, takich jak on. “Jego msze, rozmowy z nim pochłaniają, słowa przekonują, robią ludzi lepszymi, czystszymi” — tak mówią o nim parafianie.

Dziś imię Czesława Kureczki stało się znane na całej Białorusi. Otrzymał nagrodę prezydencką “Za duchowe odrodzenie” — jedną z najbardziej prestiżowych nagród krajowych w dziedzinie kultury. Zgodnie z tradycją, jest ona przyznawana podczas Bożego Narodzenia.

Najczęściej laureatami stają się ci, którzy są zajęci na co dzień zwykłą na pierwszy rzut oka pracą: wykłada w szkole, pracuje w szpitalu, w muzeum, w klubie wiejskim. Ich “mała” codzienna praca jest tą samą ascezą, która ratuje świat od duchowej nieczułości i braku duchowości.

Każdy ma swoją drogę do Boga. W dzieciństwie Czesław rosnął zwykłym chłopcem. Szkoła. Służba w wojsku na Północy. Następnie ukończył szkołę kulinarną i stał się doskonałym kucharzem. Pracował w restauracji. A potem poszedł do seminarium duchowego.


Rosica od dziewięciu lat temu była wioską bez perspektyw, gdzie mieszkało sto osób. A wraz z jego przybyciem wróciła do życia, przekształciła się. Wznowiony dzięki wysiłkom Czesława Kureczki Kościół Trójcy Świętej został centrum przyciągania duchowego. Przyjeżdżają tu pielgrzymi nie tylko z okolicznych wsi, ale także z innych krajów.

Ludzie przyjeżdżają, aby uczcić pamięć księży Antoniego Laszczewicza i Jerzego Kaszyry, którzy wraz z cywilami zostali spaleni przez hitlerowców w lutym 1943 roku. Okupanci proponowali im ratunek, ale zrezygnowali, postanowili rozdzielić los swoich parafian. W ogniu wtedy zginęło ponad siedemset osób.

W lecie kwiaty tu są wszędzie. Prawdziwe morze kwiatów. Od świątyni do masowego grobu męczenników prowadzi aleja wiecznozielonych tui, berberysu i tarniny — symbol ciernistej drogi męczenników i przelanej krwi. Ojciec Czesław wysadził aleję własnymi rękami.


— Miłość do kwiatów mam od matki. Umarła, kiedy miałem sześć lat. I bardzo chciała, aby jeden z jej synów został księdzem. Spełniłem jej nakaz — opowiada Czesław Kureczko.

Ojciec Święty jest przekonany, że siła człowieka — w miłości: do Boga, rodziny, ojczyzny. Wstaje o świcie każdego dnia, dużo czasu poświęca parafianom, pomaga im rozwiązać problemy osobiste i w rodzinie. Nawet przeprowadza odrębne msze dla mężczyzn i kobiet. Ojciec Święty mówi, że po takich rozmowach “z serca do serca” ludzie często rewidują swój stosunek do życia.

Przyjaźń międzywyznaniowa w Rosicy i okolicznych wioskach, które odżywia Ojciec Czesław, jest normą. W katolicką Wigilię lub w prawosławne Boże Narodzenie mieszkańcy gromadzą się przy ogólnym stole na świąteczną herbatę. I wiele pyszności, którymi częstują się razem katolicy i prawosławni, Ojciec Czesław piecze sam. Bo ze świeckiego zawodu jest wciąż cukiernikiem.

Informacja

Nagroda “Za duchowe odrodzenie” jest przyznawana przez prezydenta Republiki Białoruś w ciągu 19 lat z rzędu. Przez te lata dostali ją około stu ludzi różnych zawodów, autorskie i pracowne zespoły z całego kraju. Pierwszymi laureatami 1997 roku zostali Artysta Ludowy ZSRR Wiktor Rowda, proboszcz kościoła Ikony Matki Bożej “Wszystkich Strapionych Radość” Igor Korostelew, siostra miłosierdzia Wiera Pluszczewa, zespół “Czysty głos”.