Гэта льняная саматканая сарочка з доўгім рукавом, аздобленая вышыўкай, апісвае сямейную каштоўнасць Таццяна Утрата. Дакладна невядома, хто і як яе вырабіў, але відавочна, што кашуля гэта не паўсядзённая, а пашытая для спецыяльных выпадкаў.
Першай уладальніцай рэліквіі была свякроў Таццянінай бабулі Ганна. Яна жыла на хутары каля вёскі Кублік у Драгічынскім раёне, была працавітай, вяла вялікую гаспадарку.
Праз нейкі час свякроў падарыла кашулю сваёй нявестцы Таццяне. А тая, маючы двух сыноў, — сваёй унучцы, таксама Таццяне. Гэта і ёсць цяперашняя гаспадыня каштоўнасці.
— Мая бабуля да 1986 года жыла ўсё на тым жа хутары, потым пераехала ў Кобрын і ў 2005-м памерла, — расказвае Таццяна Утрата. — І мне вельмі прыемна, што сёння магу патрымаць у руках нешта, што ад яе засталося.
Да каго пяройдзе кашуля пазней, Таццяна не ведае. У яе двое сыноў, таму, магчыма, нявестцы ці пляменніцы. Апошняя, дарэчы, ужо паціху пранікаецца сямейнай гісторыяй і нядаўна апранала прабабулін строй на касцюміраваны баль у аздараўленчым лагеры.
А сарочка тым часам толькі прыгажэе. Прыкладна раз у год яе мыюць, і з кожным мыццём шэры лён становіцца ўсё больш белым і мяккім навобмацак.
БЛИЦОПРОС В ТЕМУ
А ў вашай сям’і ёсць спадчынныя рэліквіі?
Аляксандр ЧЫКІЛЕЎСКІ, вядомы мінскі шэф-повар:
— Мая прабабка была заўзятай кухаркай. Ад яе да бабулі, а ад бабулі да мяне перайшла ў спадчыну чыгунная патэльня, на якой пякуць бліны. Ёй каля 150 гадоў, а аладкі і зараз такія ж смачныя. Таксама з пакалення ў пакаленне перадаём кулінарную кнігу 1885 года, у якой сабраны рэцэпты гарадской шляхецкай кухні.
Сяргей НАГОРНЫ, кіраўнік мадэльнага агенцтва:
— У нас маецца даматканы ручнік з вышыўкай крыжыкам і карункамі. Гэта з бабулінага пасагу, яна сама ткала. Захоўваем яго вельмі беражліва.
Васіль КОКТЫШ, гендырэктар УП «Кінавідэапракат»:
— Бацька падарыў мне свой гадзіннік «Победа», які спраўна працаваў. Але, калі я быў у арміі, ён прапаў — мабыць, камусьці спадабаўся. Тады мае саслужыўцы скінуліся і купілі мне камандзірскі. А наогул, з гадзіннікамі мне ў жыцці не шанцавала. Змяніў іх мо штук дзесяць.
Андрэй РАДКОЎ, студэнт 5-га курса гістфака БДУ:
— У мяне дома ёсць традыцыйная даматканая кашуля з ільну, якую апранаў калісьці прадзед. Яна захоўваецца ў куфры. Там жа знаходзяцца і скруткі льнянога палатна, якое калісьці вырабіла мая бабуля.
Уладзімір СТАТКЕВІЧ
