— Ёсць у мяне прыхільнікі і з месцаў пазбаўлення волі, — смяецца вядучая. — У сваіх лістах нават у каханні прызнаюцца і пішуць: «Не думай, што я такі бедны. Прыеду — забяру».
Сярод прыхільнікаў радыёвядучай прадстаўнікі розных прафесій. Напрыклад, авіядыспетчар, які з задавальненнем слухае яе эфіры, часам абмяркоўвае па тэлефоне. Або прафесар кафедры сталічнага медуніверсітэта — разам з жонкай адвячоркам і выхаднымі стараюцца не прапускаць перадачы, а напрыканцы шлюць паведамленне з удзячнасцю. Стараннасць і талент Таццяны Гулейка прызнаны на рэспубліканскім узроўні: нядаўна перамагла ў творчым конкурсе «Моцная сям’я — моцная дзяржава», стаўшы лепшай сярод аўтараў рэспубліканскіх тэле- і радыёвяшчальных СМІ. У той дзень у вячэрні радыёэфір прыходзіла шмат віншаванняў.
— Узнагарода доўгачаканая. Прыемна, што сябры і калегі гэта заўважылі. Атрымала яе за «Сямейную праграму», дзе стараюся паказаць, як важна захоўваць сямейныя каштоўнасці. Не чакала віншаванняў у эфіры, але мы — радыёвядучыя — людзі сціплыя, часам нават сваю радню няёмка прывітаць. Напрыклад, мяне заўсёды слухае матуля. І няма сэнсу падманваць яе, як сябе адчуваю. Паслухае праграму і ўсё зразумее па дыханні, усмешцы, настроі, — раскрывае сакрэты Таццяна Гулейка.
«Важна патрыятызм пацвярджаць рэальнымі ўчынкамі. Калі кажаш, што любіш Радзіму, а сам з’язджаеш за мяжу і адтуль гаўкаеш — гэта не любоў».Між тым здагадацца могуць толькі самыя родныя, бо такое адчуванне, што ў чалавека-свята настрой заўсёды найлепшы. Штодзень у перадачах новыя абаяльныя госці. Нават ёсць асобнае паняцце «абаяльнасць у эфіры», якой чалавек валодае ад самага нараджэння. Размова не столькі пра падачу голасу, а пра шчырасць, добразычлівасць.
— Слухачоў не падманеш, фальш адразу адчуваецца. Як казаў Станіслаўскі: «Не веру!» Яшчэ важна выбіраць сабе герояў, якіх любіш і да якіх ставішся з сімпатыяй. Тады размова пойдзе, бо будуць ўзаемападтрымка, павага да поглядаў і захапленняў. Адна цудоўная сям’я — жонка віяланчалістка, а муж іканапісец — баялася прыходзіць на перадачу. Мяне кранула фраза паважанай калегі Людмілы Мітаковіч: «Не бойцеся, Таццяна любіць сваіх герояў», — расказвае вядучая.
Колькі б разоў артыст ні выступаў на сцэне ў адным і тым жа спектаклі — хваляванне ўсё роўна ёсць. Таксама і з эфірам: штораз трымценне ў душы. Дактары называюць такую работу, калі на невялікі адрэзак часу павышаецца адрэналін і спрацоўвае шмат узбуджальнікаў, небяспечнай. Затое як прыемна адчуваць, што за табой вялікая аўдыторыя. А пасля вячэрніх выпускаў нават заснуць складана, бо са стомленасцю мяжуе прыўзнятая асалода. Некаторым падасца: што складанага? Села і пагаварыла. Але не кожны сядзе і пагаворыць, бо энергетыка, якую ты аддаеш аўдыторыі, вялізная… Часам як выціснуты лімон. Між тым толькі аптымізм, весялосць і пазітыўнае стаўленне да жыцця! Гэтыя якасці Таццяна выхоўвае і падмацоўвае. Яны сталі звычкай і ў любой складанай сітуацыі прабіваюцца на волю, бо чалавек не можа доўга знаходзіцца ў чужым для сябе стане.
«Ніколі сваёй справе не здраджу, як не здраджу сям’і, дачцэ, бацькам. Я так выхавана, што здрада для мяне найвялікшая загана, вучу гэтаму і слухачоў».— Лёс мяне таксама штурхаў, былі самакапанне, самаіронія, аналіз дзеянняў і ўчынкаў… Асабліва складаным выдаўся пачатак сёлетняга года, калі страціла тату. Дзякуй богу — ачуняла. Дапамагла любімая праца, амаль 20 гадоў на Беларускім радыё. Гэта маё жыццё, мой лёс, выбар, выпрабаванне. Кожная перадача па-свойму дарагая. Гэта як паспрабаваць вызначыць, каго больш любіш: тату ці маму. Узяць тую ж народна любімую праграму «Вітаем, віншуем...» — уяўляю сабе людзей, якія ў чаканні хвіліны, калі да іх звернуцца. У гэтае невялічкае віншаванне імкнуся ўкласці ўсю душу. У іншых перадачах падымаем самыя розныя тэмы: пра дэвіянтныя паводзіны, пра тых, хто аступіўся ці знаходзіўся ў залежнасці, пра цудоўныя, прыгожыя сем’і, якія служаць прыкладам, — заўважае вядучая.
Праект «Малая радзіма» варты асобных добрых слоў. Таццяна Гулейка запрашае да сябе розных беларусаў, якія расказваюць пра свае мясціны. У самой таксама адметная родная зямля, дзе нядаўна прайшоў Дзень пісьменства, — Капыльшчына. Тут жыве мама, тут Таццяна атрымала пуцёўку ў вялікі свет, скончыўшы капыльскую СШ № 2, а класным кіраўніком была чалавек вялікай душы Валянціна Сямёнаўна Саўчанка, з якой дагэтуль падтрымліваюць стасункі.
— Капыльшчына — мая калыска, якую бясконца люблю, стараюся пацвярджаць патрыятызм рэальнымі ўчынкамі. Калі кажаш, што любіш Радзіму, а сам з’язджаеш за мяжу і адтуль гаўкаеш — гэта не любоў. Імкніцеся, каб на вашай зямлі, дзе на могілках спіць ваш род, станавілася лепш, а не выпрошвайце санкцый. Абсалютна кожнаму чалавеку па сілах зрабіць свет больш дасканалым, — пераканана Таццяна Гулейка. — З дзяцінства хацела стаць доктарам, радыё было захапленнем. Аднак так склалася, што цяпер гэта мая любімая прафесія. Спрабавала ў ёй свае сілы падчас вучобы ва ўніверсітэце, а пасля атрымала размеркаванне ў Дом радыё. Тут калектыў самародкаў, якім пастаралася даказаць сваю вартасць. Галоўнае — рабіць да мары крокі, хоць і невялікія. Тады ўсё атрымаецца. Хвалю сябе за гэта. Ніколі не здраджу сваёй справе, як не здраджу сям’і, дачцэ, бацькам. Я так выхавана, што здрада для мяне найвялікшая загана, вучу гэтаму і слухачоў.
Трымацца вечных каштоўнасцей і непахісных прынцыпаў Таццяне Гулейка дапамагае духоўнасць, якой кіруецца ў жыцці і праслаўляе яе ў перадачах. Нездарма мітрапаліт Мінскі і Заслаўскі, Патрыяршы Экзарх усёй Беларусі Веніямін за старанную працу на славу святой Царкве і Айчыне аб’явіў радыёвядучай падзяку.
basikirskaya@sb.by
