Прафесiя у спадчыну

Ужо 30 гадоў жыхарка Гродна Лілія Хацян кожную раніцу ходзіць на працу па адной і той жа вуліцы, а затым па службовых справах дадае яшчэ кіламетраў 12 за дзень

почтальон.jpg

Мабыць, жыццёвая энергія, якую чэрпае ў справе, што не ў цяжар, дазваляе ёй быць у добрай форме. Прыйсці на працу без макіяжу і прычоскі — гэта не для Хацян. Лілія Эдвардаўна раскрывае сваю жыццёвую формулу:

— Чым больш у чалавека грошай, тым больш у яго расходаў. Я вельмі разумна і эканомна вяду сямейную бухгалтэрыю, таму мы з сынам недахопу сродкаў не адчуваем. У мяне залатое правіла гаспадыні: якім бы загружаным ні быў дзень, а на кухні павінны быць поўныя каструлькі смачнай ежы

Як прыйшла дваццаціпяцігадовай працаваць на пошту на вуліцы Пестрака, так і засталася тут на доўгія гады. За гэты час змяніліся падпісчыкі і мікрараён, у якім яна прайшла кожны метр. Перамянілася і само 26-е аддзяленне паштовай сувязі. Яна ў дэталях успамінае дзень свайго працаўладкавання:

— Начальнік аддзялення таксама не парадаваў: вакансіі аператара няма, ёсць толькі праца ў цэху. І павёў мяне паказваць рабочае месца: сапраўдны цэх, дзе замест цяперашніх пяці паштальёнаў працавала пяцьдзясят. Гул стаяў ад галасоў, рух — як у мурашніку. Рабочыя сталы размяшчаліся ў два рады, а перыёдыкі на іх — горы.

Спачатку Лілію Хацян адправілі на самы складаны ўчастак — у прыватны сектар. Ужо назвы вуліц (Халодная і Вакольная) не выклікалі ў пачынаючага супрацоўніка пошты асаблівага энтузіязму:

— Адчування, што працую ў горадзе, не было, бо замест таго каб хутка раскідаць лісты і газеты па скрынках у шматпавярховіку, мне даводзілася да кожнага прыватнага дома падысці, як сельскаму паштальёну.

У 1980-я гады сем’і выпісвалі па пяць выданняў, а ў перадсвяточныя дні адных толькі лістоў была цэлая торба. Цікавасць да працы з’явілася, калі пазнаёмілася з людзьмі і зразумела, што яны сапраўды мяне кожны дзень чакаюць. Зараз у нашу галіну, вядома, прыйшлі сучасныя тэхналогіі, якія аблегчылі працу, з’явілася і матарызаваная дастаўка пошты, але класічнага паштальёна па-ранейшаму ногі кормяць. Калі раней за мной было замацавана пяць шматпавярховых дамоў, то цяпер трэба абысці дваццаць восем. Падпісчыкаў стала нашмат менш, адпаведна і торба лягчэйшая. Але гэты факт толькі дадаў клопату, бо мы літаральна змагаемся за кожнага з іх, — раскрывае тонкасці Лілія Эдвардаўна.

Нашу гутарку перапыняе тэлефонны званок. Гэта гродзенец Андрэй Конць патэлефанаваў з фае аддзялення сувязі, куды спецыяльна прыйшоў, каб падпісацца на газеты:

— Я толькі да Ліліі Эдвардаўны ўжо шмат гадоў з гэтай нагоды звяртаюся. Справа ў тым, што мы пазнаёміліся незвычайна: нашы фатаграфіі віселі побач на дошцы Гонару Кастрычніцкага раёна. Даведаўся, што мая суседка працуе паштальёнам на нашым участку, і з таго часу падпіску не прамінаю.

Нумар яе тэлефона даступны для многіх кліентаў. Неўзабаве мабільны зноў нагадаў пра сябе. На гэты раз пенсіянерцы Ліліі Шытавай спатрэбілася тэрмінова папоўніць рахунак, а яна з-за хваробы да аддзялення сувязі дайсці не можа. Вось і папрасіла аказаць паслугу. Лілія Эдвардаўна кажа, што ёй часта даводзіцца выступаць нават у ролі сямейнага псіхатэрапеўта:

— Мае кліенты ў асноўным пенсіянеры. Ім хочацца пагаварыць, расказаць часам пра тое, чаго нават блізкім людзям не даверыш. Я, вядома, цаню такую шчырасць і па магчымасці імкнуся хаця б хвілінку лішнюю ім удзяліць.

За гэтыя тры дзесяцігоддзі ёй давялося мець зносіны па службе з многімі. Адным дастаўляць у лістах радасныя весткі, іншым прыносіць горкія тэлеграмы.

Сярод многіх гродзенцаў, з якімі звяла за гэты час прафесія, яна ўспомніла вядомага ў горадзе доктара Мірончыка, цяпер нябожчыка:

— Яфім Мацвеевіч мог патэлефанаваць і папрасіць зайсці да яго, каб дапамагчы... прасунуць нітку ў іголку.

І я спецыяльна ішла, каб выказаць павагу. Зразумела, гэта была толькі нагода, каб шчыра пагаварыць пра жыццё.

Добрым словам яна ўспамінае і ветэрана Вялікай Айчыннай вайны, ганаровага пагранічніка Беларусі Рыгора Абялеўскага, з якім таксама шмат гадоў знаёмая:

— Павіншавала Рыгора Ісакавіча з Днём Перамогі, прыходжу пасля свята, а ён кажа: “Глядзі, Лілечка, я тваю паштоўку на самае бачнае месца сярод іншых паставіў!” Прыемна.
Яна перакананая, што ў руху і ёсць сэнс жыцця:

— Я не змагла б сядзець цэлымі днямі за рабочым сталом, таму і не стала мяняць гэтую прафесію на аператара, як мне неаднойчы прапаноўвалі. На самай справе вельмі люблю сваю работу.

Мабыць, жыццёвая энергія, якую чэрпае ў справе, што не ў цяжар, дазваляе ёй быць у добрай форме. Прыйсці на працу без макіяжу і прычоскі — гэта не для Хацян. Калі гутарка зайшла на сямейныя тэмы, Лілія Эдвардаўна па-добраму шакіравала:

— Розніца паміж маімі дачкой і сынам 23 гады. Я ў 43-гадовым узросце нарадзіла Сашачку. Як і ўсякая любячая маці, уявіць не магу, якім было б маё жыццё без гэтага чалавечка. Мая рухомая праца не перашкодзіла позняй цяжарнасці. Дачка ўжо стварыла сваю сям’ю, падарыла мне двух унукаў, а Сашка зараз мой галоўны памочнік.

Дзіўлюся, як ёй хапае часу і сродкаў на выхаванне адзінаццацігадовага сына, бо ў паштальёна толькі адзін выхадны, а зарплата не самая высокая. Лілія Эдвардаўна ў адказ раскрывае сваю жыццёвую формулу:

— Чым больш у чалавека грошай, тым больш у яго расходаў. Я вельмі разумна і эканомна вяду сямейную бухгалтэрыю, таму мы з сынам недахопу сродкаў не адчуваем. У мяне залатое правіла гаспадыні: якім бы загружаным ні быў дзень, а на кухні павінны быць поўныя каструлькі смачнай ежы.

Прыхільнасць да сваёй справы, як аказалася, у Ліліі спадчынная. Бацька быў сельскім паштальёнам, да таго ж вельмі паважаным у акрузе.

Прадстаўнікі гэтай прафесіі зараз, на жаль, не часта так надоўга затрымліваюцца на адным працоўным месцы, бо хлеб гэты не такі лёгкі, як магло б падацца на першы погляд. І начальнік 26-га аддзялення паштовай сувязі Наталля Дзюба гэтай праблемы не ўтойвае:

— За паўгода ў нас памяняліся чатыры работнікі, таму мы так даражым людзьмі, якія прыйшлі ў гэтую прафесію невыпадкова. У нас іх двое — Лілія Хацян і Алена Седач. Нават не ўяўляю, кім замяніць, калі пойдуць на пенсію.

Лілія Эдвардаўна з гэтай нагоды смяецца, што яна — “маладая мама” і думаць пра заслужаны адпачынак яшчэ рана.

Такі салідны працоўны стаж, безумоўна, зрабіў свой адбітак і на майстэрстве. Хацян прынесла добрую славу не толькі аддзяленню, дзе яна працуе, але і ўсяму рэгіёну, заваяваўшы ў свой час другое месца ў рэспубліканскім конкурсе прафмайстэрства. Наколькі спрытна яна робіць сваю справу, я змагла ўбачыць на ўласныя вочы. Пакуль мы гутарылі, паштальён рабіла звыклую фальцоўку: у лічаныя секунды кожная газета даставалася з вялікага стоса і па-майстэрску ўручную складвалася напалам.

Сумка са свежай перыёдыкай і лістамі гатовая. І Лілія Хацян зноў, як і трыццаць гадоў таму, адпраўляецца звыклым маршрутам, які стаў часткай яе жыцця.

Полная перепечатка текста и фотографий запрещена. Частичное цитирование разрешено при наличии гиперссылки.
Заметили ошибку? Пожалуйста, выделите её и нажмите Ctrl+Enter